Weer een weekje verder..
Door: Ruth
Blijf op de hoogte en volg Ruth
10 Oktober 2010 | Gambia, Bansang
Hallo allemaal!!
Weer eventjes een berichtje uit het veelte hete Gambia. Pff.. wat is het hier heet zeg! Het lijkt wel of het elke dag warmer wordt (het hoort juist kouder te worden).
Soms kunnen we 's nachts gewoon niet slapen van de hitte want het is 's nachts soms nog rond de 38 graden! Dat is echt te heet! En we hebben ook nog eens ratten op het dak! Dat is echt heel erg eng! De eerste keer dat we het hoorden lagen we in bed en toen dachten we dat het dak ging instorten.. We sliepen bijna maar binnen een seconde stonden we allebei naast het bed. Dus wij naar buiten in onze pyjama.. Maar er was niemand meer buiten en we konden niks zien want we hadden geen stroom meer. De volgende dag zeiden de andere studenten dat het waarschijnlijk ratten zijn. Heel fijn!
En nog even over enge dieren gesproken, Melissa en ik waren vorige week eens een keer ergens NIET bang voor!! We zaten buiten een spelletje te doen en ineens hoorden we een heel hard en lomp geluid en rende er een reptiel vlak voor ons langs van wel 1,5 meter. Melissa zei: 'Het is ja net 'n krokodil'. Dus wij lachen en weer verder praten. En toen kwam Fatou Ceesay (dat meisje die voor ons de kever in huis had doodgemaakt) eraan en ze schrok heel erg van dat beest! Ze wees hem aan en wij zeiden dat we die al lang hadden gezien. Maar dat beest was in een soort inhammetje gelopen bij de deuren van de vrouwelijke studenten en ineens begon iedereen te gillen en schreeuwen en gingen alle deuren dicht. Iedereen begon weg te rennen en toen hebben een paar jongens dat beest doodgemaakt. Heel zielig! Maar het schijnt dat die beesten gevaarlijk kunnen zijn omdat ze je heel erg kunnen verwonden met die gigantische staart (zie foto).
En iedereen was verbaasd dat we voor dat beest niet bang waren maar wel voor al die insecten.
We hebben onze laatste dagen gehad op de kinderafdeling! Natuurlijk hebben we de gebruikelijke nare dingen gezien zoals veel malaria, bronchitis, broncheolitis, pneumonia, brandwonden, neonatale sepsis, ondervoeding etc. Maar er is ook een meisje van 8 doodgegaan. Toen we maandagochtend op de afdeling kwamen kwam er net een arts aan om naar dat meisje te gaan. Cherno had nachtdienst en hij had de arts gebeld (of tegen iemand gezegd om de arts te halen). Het meisje was ondervoed (ze woog 18 kg) en uitgedroogd en ademde nog maar heel zwak. Ze had zuurstof nodig, maar dat was er niet. Binnen een uur was ze al overleden en ik heb gekeken hoe ze het infuus en de maagsonde en alles eruit haalden. Iets van een uur later namen haar vader en haar broer haar in de armen mee naar huis.
Ook was er een meisje met een neonatale sepsis en koortsstuipen. Ze was 12 dagen oud en volgens de moeder, zeker niet ouder dan 18, was de zwangerschap wel voldragen. Maar het meisje woog bij de geboorte maar 1,7 kilo! En ze was nu zelfs nog lichter omdat ze na de eerste 3 dagen niks meer heeft gegeten. Ze had paracetamol nodig voor de koorts, maar omdat ze geen zetpillen hadden werd er een sonde ingebracht. Samba vroeg of ik dat wilde doen maar dat heb ik maar niet gedaan. Hij zat zelf ook eerst 3x fout en toen was het nog heel moeilijk te controleren of de sonde wel goed zat. Volgens de arts was dit meisje in heel heel heel slechte staat en was de prognose heel slecht. Ze had continue insulten, heel naar om te zien. Haar hele lichaam was gigantisch gespannen, als de arts haar hoofdje omdraaide ging het hele lichaam mee. We zijn wel benieuwd hoe het met haar gaat aflopen, Cherno zei gisteren dat ze nog steeds in leven was.
Ook was er een baby die geboren was met een grote open wond op het hoofd. Daar waar normaal haar zit zat nu helemaal geen huid. Heel apart om te zien!
Afgelopen woensdag, donderdag en vrijdag zijn we op de 'female ward' geweest. Deze afdeling vond ik ook erg leuk! Ook hier moeten we 's ochtends wachten tot de schoonmakers klaar zijn met het dweilen van de vloer (soms wel tot kwart over 8, dan had ik dus een kwartier langer kunnen slapen) en gaan we daarna zelf schoonmaken. Maar deze afdeling is kleiner en het is niet zoveel werk, alleen een beetje de nachtkastjes afnemen. En daarna is het weer niks doen en wachten tot de elektriciteit komt. Dan worden de wonden verzorgd en komen de artsen voor de visite. De eerste wond die we zagen was van een vrouw met een geïnfecteerde hand. Toen ze naar het ziekenhuis kwam was de hand heel dik en heeft Musa (verpleegkundige) hem opengesneden. Nu was de hand niet meer zo dik maar van zo ongeveer haar hele pink was het vel eraf. Er hingen nog een paar stukken los vel aan en deze werden er met een mesje afgesneden. Auw! (sorry voor de details).
Daarna gingen we mee met de artsenvisite maar even later riep Emile, een van de studenten, ons om te komen kijken bij de wondzorg. Wat we daar zagen was echt niet normaal! Een meisje van 18 had een injectieabces. Voor de mensen die het interessant vinden: zie foto, voor de mensen die een zwakke maag hebben (zoals jij Marjan): kijk geen foto’s en lees dit stuk niet verder. Bij deze zijn jullie gewaarschuwd! Haar hele zijkant en de helft van de bovenkant van haar been waren een grote open wond. De hele spier lag bloot. Aan de binnenkant zat ook nog een wond van ongeveer 5 bij 10 cm en daar was de spier bruin en afgestorven. Met een pincet en een mesje werden die stukjes weggesneden. Ze drukten heel hard op haar been waardoor er allemaal vies, slijmerig, bruin pus uitkwam. Het stonk ook ongelooflijk en er gingen steeds vliegen in de wonden zitten. Ze vroegen of wij de wondzorg wilden doen maar dat hebben we niet gedaan, dat is pure mishandeling! Het enige dat we die 3 dagen hebben gedaan is haar hand vasthouden en proberen niet met haar mee te huilen. Ze gieten er (verdunde) waterstofperoxide in en maken het (hardhandig) schoon met desinfecterende middelen. Het meisje schreeuwt het uit van de pijn! Logisch.. het enige dat ze krijgt voor de pijn is diclofenac. Ze geven er geen paracetamol bij omdat dat niet samen kan (dat doen we in Nederland altijd wel maar dan op verschillende tijden) en ze geven geen morfine omdat dat verslavend is. Ik heb tegen Lamin (hoofd van de kinderafdeling waar we veel mee omgaan) gezegd dat het niet normaal is hoeveel pijn dit meisje heeft, en hij is naar de apotheek gegaan om te vragen of ze morfine hebben. Als het goed is hebben ze dit wel, maar de regels zijn streng en de arts moet er voor tekenen of moet het zelf komen ophalen. Wij moeten dus maar snel eens met die arts gaan praten! De andere details over de wonden zal ik jullie besparen.
Ook lag er een vrouw op de afdeling die dacht dat ze 14 weken zwanger was, maar er bleek geen foetus te zijn. Musa vroeg of wij haar een pil wilden geven maar we hebben maar toegekeken hoe hij dit deed. Hij bracht deze in de baarmoedermond, die gewoon te zien was, en de volgende dag zouden ze de baarmoeder leegmaken. Na de tijd vroeg Musa of we haar clitoris hadden gezien maar dat hadden we niet (daarvoor hadden we met hem een gesprek gehad over vrouwenbesnijdenis). Dus de vrouw moest weer met de benen wijd zodat wij konden zien dat ze er ook helemaal geen had! Die was weggesneden.. Volgens ons had ze ook geen kleine schaamlippen meer maar volgens Musa wel. We snappen hier echt helemaal niks meer van de anatomie van de vrouw van onderen! Het is zo bizar.. Ik schrok me ook dood van deze patiënt toen ze een insult kreeg. Ze sprong ineens uit bed en viel op de grond! In eerste instantie dacht ik dat ze schrok van een kever (die zat een halve meter verderop gevaarlijk te doen en die hield ik steeds in het oog) en daardoor schrok ik ook heel hard! Maar het bleek niks met de kever te maken te hebben want ze had een insult. De verpleegkundigen en haar man tilden haar weer in bed.
Donderdagochtend zei de chirurg tijdens de visite dat hij een hernia-operatie deed en dat we wel mochten komen kijken. Omdat er op de afdeling toch nooit iets te doen is zijn we rond 11 uur maar naar het ‘operating theatre’ gegaan. We zeiden tegen de mensen daar dat de chirurg vroeg of we kwamen kijken en we hebben ons omgekleed en zijn naar binnen gelopen. Wat een makkie! Ze waren al bezig met de operatie van de liesbreuk. Van de verdoving snapten we niks want de man was de hele tijd aan het bewegen. De chirurg moest lachen en zei: ‘He wants to run away’. En de operatieassistent moest met zijn armen op de benen van de man leunen om te zorgen dat hij stillag. De anesthesist (?) deed wel iets waardoor hij weer wat rustiger werd maar later begon hij weer ‘te lopen’. Rond half 12 viel ineens de stroom uit en was het bijna donker in de OK. Mel en ik waren natuurlijk de enigen die verbaasd waren. Een van de mensen daar had een tl-lamp opgehaald en hield deze boven de patiënt en toen ging de operatie gewoon door. Na een tijdje kwam de elektriciteit terug of had iemand de noodgenerator aangezet. Toen de operatie klaar was werd de man op een brancard getild en naar de afdeling gebracht. Ze ruimden een beetje op en de volgende patiënt kwam al binnen. Hij lag al klaar op de operatietafel met infuus en al, en toen bleek dat zijn bloeddruk te hoog was. De operatie kon dus niet doorgaan en wij gingen maar weer terug naar de vrouwenafdeling. De chirurg zei dat hij altijd operaties had op dinsdag en donderdag en dat we mochten komen kijken wanneer we wilden. We mochten hem wel assisteren! We moeten dus nog maar eens binnen komen wandelen bij de ‘operating theatre’.
Gisteren hebben Bintu en Mel mijn vlechtjes eruit gehaald, wat heerlijk om mijn haren weer normaal te kunnen wassen! We waren van plan om na de lunch de vlechtjes van Mel eruit te halen, maar we kregen pas lunch om half 5 en toen waren we daar al lang klaar mee. Wat een hongerstaking hier! Alleen dan onvrijwillig.. Uit nood hebben we de zak pepernoten voor sinterklaas maar vast opengemaakt, dus pap en mam brengen jullie nieuwe mee? We hebben nu gelukkig wel weer wat voor op het brood! Dit was op en in heel Bansang was alles uitverkocht.. Maar de principle had de chauffeur die in Banjul was de opdracht gegeven om voor ons chocopasta en jam mee te nemen, dus dat kregen we een paar dagen later, heerlijk!
In de avond gingen we een film kijken met Lamin en Musa, maar Mel wilde nieuwe vlechtjes en dat wilde Fatou wel doen. Ik was natuurlijk zo aardig om haar ‘even’ te helpen en iedereen was verbaasd dat ik kon vlechten! Ze vonden dat ik het heel mooi en snel deed, en dat voor een ‘tubab’ (dat is blanke, sorry dat was ik in mijn vorige verhaal vergeten te melden). Het was heel gezellig want iedereen kwam de hele tijd binnenlopen om eventjes te helpen.
Vandaag hebben we maar weer eens de was gedaan en schoongemaakt. Pff.. wat een werk zeg! Eigenlijk heeft Musa (student) onze uniformen gewassen. Hij wilde het voor doen maar hij heeft ze allemaal gewassen. Onze eigen kleren hebben we alleen maar even door een sopje gehaald, die vieze bruine zandvlekken willen er echt niet uit! En het vegen is ook al zo’n gedoe zonder een normale bezem. Niet normaal hoeveel werk je kunt hebben met de meest simpele dingen!
Hoewel ik nog genoeg te vertellen heb vind ik het wel weer mooi geweest voor vandaag. Ik vind het heel leuk om steeds de berichtjes van iedereen te lezen! Sorry voor alle details in mijn verhalen maar ik moet het even kwijt (Karin en Nino wees blij dat ik niet meer bij jullie aan tafel zit).
Liefs Binta Sama
Weer eventjes een berichtje uit het veelte hete Gambia. Pff.. wat is het hier heet zeg! Het lijkt wel of het elke dag warmer wordt (het hoort juist kouder te worden).
Soms kunnen we 's nachts gewoon niet slapen van de hitte want het is 's nachts soms nog rond de 38 graden! Dat is echt te heet! En we hebben ook nog eens ratten op het dak! Dat is echt heel erg eng! De eerste keer dat we het hoorden lagen we in bed en toen dachten we dat het dak ging instorten.. We sliepen bijna maar binnen een seconde stonden we allebei naast het bed. Dus wij naar buiten in onze pyjama.. Maar er was niemand meer buiten en we konden niks zien want we hadden geen stroom meer. De volgende dag zeiden de andere studenten dat het waarschijnlijk ratten zijn. Heel fijn!
En nog even over enge dieren gesproken, Melissa en ik waren vorige week eens een keer ergens NIET bang voor!! We zaten buiten een spelletje te doen en ineens hoorden we een heel hard en lomp geluid en rende er een reptiel vlak voor ons langs van wel 1,5 meter. Melissa zei: 'Het is ja net 'n krokodil'. Dus wij lachen en weer verder praten. En toen kwam Fatou Ceesay (dat meisje die voor ons de kever in huis had doodgemaakt) eraan en ze schrok heel erg van dat beest! Ze wees hem aan en wij zeiden dat we die al lang hadden gezien. Maar dat beest was in een soort inhammetje gelopen bij de deuren van de vrouwelijke studenten en ineens begon iedereen te gillen en schreeuwen en gingen alle deuren dicht. Iedereen begon weg te rennen en toen hebben een paar jongens dat beest doodgemaakt. Heel zielig! Maar het schijnt dat die beesten gevaarlijk kunnen zijn omdat ze je heel erg kunnen verwonden met die gigantische staart (zie foto).
En iedereen was verbaasd dat we voor dat beest niet bang waren maar wel voor al die insecten.
We hebben onze laatste dagen gehad op de kinderafdeling! Natuurlijk hebben we de gebruikelijke nare dingen gezien zoals veel malaria, bronchitis, broncheolitis, pneumonia, brandwonden, neonatale sepsis, ondervoeding etc. Maar er is ook een meisje van 8 doodgegaan. Toen we maandagochtend op de afdeling kwamen kwam er net een arts aan om naar dat meisje te gaan. Cherno had nachtdienst en hij had de arts gebeld (of tegen iemand gezegd om de arts te halen). Het meisje was ondervoed (ze woog 18 kg) en uitgedroogd en ademde nog maar heel zwak. Ze had zuurstof nodig, maar dat was er niet. Binnen een uur was ze al overleden en ik heb gekeken hoe ze het infuus en de maagsonde en alles eruit haalden. Iets van een uur later namen haar vader en haar broer haar in de armen mee naar huis.
Ook was er een meisje met een neonatale sepsis en koortsstuipen. Ze was 12 dagen oud en volgens de moeder, zeker niet ouder dan 18, was de zwangerschap wel voldragen. Maar het meisje woog bij de geboorte maar 1,7 kilo! En ze was nu zelfs nog lichter omdat ze na de eerste 3 dagen niks meer heeft gegeten. Ze had paracetamol nodig voor de koorts, maar omdat ze geen zetpillen hadden werd er een sonde ingebracht. Samba vroeg of ik dat wilde doen maar dat heb ik maar niet gedaan. Hij zat zelf ook eerst 3x fout en toen was het nog heel moeilijk te controleren of de sonde wel goed zat. Volgens de arts was dit meisje in heel heel heel slechte staat en was de prognose heel slecht. Ze had continue insulten, heel naar om te zien. Haar hele lichaam was gigantisch gespannen, als de arts haar hoofdje omdraaide ging het hele lichaam mee. We zijn wel benieuwd hoe het met haar gaat aflopen, Cherno zei gisteren dat ze nog steeds in leven was.
Ook was er een baby die geboren was met een grote open wond op het hoofd. Daar waar normaal haar zit zat nu helemaal geen huid. Heel apart om te zien!
Afgelopen woensdag, donderdag en vrijdag zijn we op de 'female ward' geweest. Deze afdeling vond ik ook erg leuk! Ook hier moeten we 's ochtends wachten tot de schoonmakers klaar zijn met het dweilen van de vloer (soms wel tot kwart over 8, dan had ik dus een kwartier langer kunnen slapen) en gaan we daarna zelf schoonmaken. Maar deze afdeling is kleiner en het is niet zoveel werk, alleen een beetje de nachtkastjes afnemen. En daarna is het weer niks doen en wachten tot de elektriciteit komt. Dan worden de wonden verzorgd en komen de artsen voor de visite. De eerste wond die we zagen was van een vrouw met een geïnfecteerde hand. Toen ze naar het ziekenhuis kwam was de hand heel dik en heeft Musa (verpleegkundige) hem opengesneden. Nu was de hand niet meer zo dik maar van zo ongeveer haar hele pink was het vel eraf. Er hingen nog een paar stukken los vel aan en deze werden er met een mesje afgesneden. Auw! (sorry voor de details).
Daarna gingen we mee met de artsenvisite maar even later riep Emile, een van de studenten, ons om te komen kijken bij de wondzorg. Wat we daar zagen was echt niet normaal! Een meisje van 18 had een injectieabces. Voor de mensen die het interessant vinden: zie foto, voor de mensen die een zwakke maag hebben (zoals jij Marjan): kijk geen foto’s en lees dit stuk niet verder. Bij deze zijn jullie gewaarschuwd! Haar hele zijkant en de helft van de bovenkant van haar been waren een grote open wond. De hele spier lag bloot. Aan de binnenkant zat ook nog een wond van ongeveer 5 bij 10 cm en daar was de spier bruin en afgestorven. Met een pincet en een mesje werden die stukjes weggesneden. Ze drukten heel hard op haar been waardoor er allemaal vies, slijmerig, bruin pus uitkwam. Het stonk ook ongelooflijk en er gingen steeds vliegen in de wonden zitten. Ze vroegen of wij de wondzorg wilden doen maar dat hebben we niet gedaan, dat is pure mishandeling! Het enige dat we die 3 dagen hebben gedaan is haar hand vasthouden en proberen niet met haar mee te huilen. Ze gieten er (verdunde) waterstofperoxide in en maken het (hardhandig) schoon met desinfecterende middelen. Het meisje schreeuwt het uit van de pijn! Logisch.. het enige dat ze krijgt voor de pijn is diclofenac. Ze geven er geen paracetamol bij omdat dat niet samen kan (dat doen we in Nederland altijd wel maar dan op verschillende tijden) en ze geven geen morfine omdat dat verslavend is. Ik heb tegen Lamin (hoofd van de kinderafdeling waar we veel mee omgaan) gezegd dat het niet normaal is hoeveel pijn dit meisje heeft, en hij is naar de apotheek gegaan om te vragen of ze morfine hebben. Als het goed is hebben ze dit wel, maar de regels zijn streng en de arts moet er voor tekenen of moet het zelf komen ophalen. Wij moeten dus maar snel eens met die arts gaan praten! De andere details over de wonden zal ik jullie besparen.
Ook lag er een vrouw op de afdeling die dacht dat ze 14 weken zwanger was, maar er bleek geen foetus te zijn. Musa vroeg of wij haar een pil wilden geven maar we hebben maar toegekeken hoe hij dit deed. Hij bracht deze in de baarmoedermond, die gewoon te zien was, en de volgende dag zouden ze de baarmoeder leegmaken. Na de tijd vroeg Musa of we haar clitoris hadden gezien maar dat hadden we niet (daarvoor hadden we met hem een gesprek gehad over vrouwenbesnijdenis). Dus de vrouw moest weer met de benen wijd zodat wij konden zien dat ze er ook helemaal geen had! Die was weggesneden.. Volgens ons had ze ook geen kleine schaamlippen meer maar volgens Musa wel. We snappen hier echt helemaal niks meer van de anatomie van de vrouw van onderen! Het is zo bizar.. Ik schrok me ook dood van deze patiënt toen ze een insult kreeg. Ze sprong ineens uit bed en viel op de grond! In eerste instantie dacht ik dat ze schrok van een kever (die zat een halve meter verderop gevaarlijk te doen en die hield ik steeds in het oog) en daardoor schrok ik ook heel hard! Maar het bleek niks met de kever te maken te hebben want ze had een insult. De verpleegkundigen en haar man tilden haar weer in bed.
Donderdagochtend zei de chirurg tijdens de visite dat hij een hernia-operatie deed en dat we wel mochten komen kijken. Omdat er op de afdeling toch nooit iets te doen is zijn we rond 11 uur maar naar het ‘operating theatre’ gegaan. We zeiden tegen de mensen daar dat de chirurg vroeg of we kwamen kijken en we hebben ons omgekleed en zijn naar binnen gelopen. Wat een makkie! Ze waren al bezig met de operatie van de liesbreuk. Van de verdoving snapten we niks want de man was de hele tijd aan het bewegen. De chirurg moest lachen en zei: ‘He wants to run away’. En de operatieassistent moest met zijn armen op de benen van de man leunen om te zorgen dat hij stillag. De anesthesist (?) deed wel iets waardoor hij weer wat rustiger werd maar later begon hij weer ‘te lopen’. Rond half 12 viel ineens de stroom uit en was het bijna donker in de OK. Mel en ik waren natuurlijk de enigen die verbaasd waren. Een van de mensen daar had een tl-lamp opgehaald en hield deze boven de patiënt en toen ging de operatie gewoon door. Na een tijdje kwam de elektriciteit terug of had iemand de noodgenerator aangezet. Toen de operatie klaar was werd de man op een brancard getild en naar de afdeling gebracht. Ze ruimden een beetje op en de volgende patiënt kwam al binnen. Hij lag al klaar op de operatietafel met infuus en al, en toen bleek dat zijn bloeddruk te hoog was. De operatie kon dus niet doorgaan en wij gingen maar weer terug naar de vrouwenafdeling. De chirurg zei dat hij altijd operaties had op dinsdag en donderdag en dat we mochten komen kijken wanneer we wilden. We mochten hem wel assisteren! We moeten dus nog maar eens binnen komen wandelen bij de ‘operating theatre’.
Gisteren hebben Bintu en Mel mijn vlechtjes eruit gehaald, wat heerlijk om mijn haren weer normaal te kunnen wassen! We waren van plan om na de lunch de vlechtjes van Mel eruit te halen, maar we kregen pas lunch om half 5 en toen waren we daar al lang klaar mee. Wat een hongerstaking hier! Alleen dan onvrijwillig.. Uit nood hebben we de zak pepernoten voor sinterklaas maar vast opengemaakt, dus pap en mam brengen jullie nieuwe mee? We hebben nu gelukkig wel weer wat voor op het brood! Dit was op en in heel Bansang was alles uitverkocht.. Maar de principle had de chauffeur die in Banjul was de opdracht gegeven om voor ons chocopasta en jam mee te nemen, dus dat kregen we een paar dagen later, heerlijk!
In de avond gingen we een film kijken met Lamin en Musa, maar Mel wilde nieuwe vlechtjes en dat wilde Fatou wel doen. Ik was natuurlijk zo aardig om haar ‘even’ te helpen en iedereen was verbaasd dat ik kon vlechten! Ze vonden dat ik het heel mooi en snel deed, en dat voor een ‘tubab’ (dat is blanke, sorry dat was ik in mijn vorige verhaal vergeten te melden). Het was heel gezellig want iedereen kwam de hele tijd binnenlopen om eventjes te helpen.
Vandaag hebben we maar weer eens de was gedaan en schoongemaakt. Pff.. wat een werk zeg! Eigenlijk heeft Musa (student) onze uniformen gewassen. Hij wilde het voor doen maar hij heeft ze allemaal gewassen. Onze eigen kleren hebben we alleen maar even door een sopje gehaald, die vieze bruine zandvlekken willen er echt niet uit! En het vegen is ook al zo’n gedoe zonder een normale bezem. Niet normaal hoeveel werk je kunt hebben met de meest simpele dingen!
Hoewel ik nog genoeg te vertellen heb vind ik het wel weer mooi geweest voor vandaag. Ik vind het heel leuk om steeds de berichtjes van iedereen te lezen! Sorry voor alle details in mijn verhalen maar ik moet het even kwijt (Karin en Nino wees blij dat ik niet meer bij jullie aan tafel zit).
Liefs Binta Sama
-
10 Oktober 2010 - 00:11
Marjan:
Haha goed dat ik het enge verhaal kon vermijden! Haha en dat van die kever in het ziekenhuis is echt grappig! Die vrouw heeft die hele kever waarschijnlijk niet gezien :P!
En dat grote beest ziet er best tof uit! Dat is ook al grappig :P. Maar die ratten zijn wel eng :s, kunnen ze ok zo bij jullie naar binnen lopen?
En weet je al of je een adres hebt? -
10 Oktober 2010 - 08:39
Dames 3 B'Broek:
Ha die Ruth.
wat schrijf je leuke reis verhalen je bent straks een hele ervaring rijker.
we hebben de eerste wedstrijd verloren 19-6 van R.S.C. -
10 Oktober 2010 - 09:58
Moniek:
Hey Ruth!
Je maakt wel genoeg mee daar zeg! Wat een verhalen en belevenissen!
In ieder geval nog heel veel succes & plezier verder!
Liefs Moniek -
10 Oktober 2010 - 10:33
Daniek:
heej die ruth,
jeetje mina wat n wond zeg:O en dan zo weinig pijnstilling, pff! maar ja, zo gaat dat dan in die landen he..
blij dat wij hier leven(A)
have fun daar!
liefs, daniek -
10 Oktober 2010 - 12:12
Opa Hendriks:
beste ruth
je maakt op medisch gebied dingen mee, die je in nederland niet gauw zal tegen komen welleerzaam maar ook hard
ik wens je nog veel plezier en een leerzame tijd toe
opa hendriks -
10 Oktober 2010 - 14:05
Annemieke:
He Hallo Ruth.
Erg leuk om je ervaringen te lezen. Je schrijft goed. Daarnaast is schrijven een goede manier om alles te verwerken en te onthouden voor later.
Ben wel blij dat ik wel wat gewend ben aan wonden en er een beetje tegen kan.
Groetjes Annemieke -
10 Oktober 2010 - 17:20
Renate Mensink:
Hoi Ruth erg leuk om je te kunnen volgen. wat een spannende ervaringen zeg. Zuid Afrika is denk nog heilig bij Gambia vergeleken.
Als je die foto ziet van t lab dan snap je gelijk al die bacterlieele infecties.
Heel veel succes met je stage groetjes Selin en Renate -
10 Oktober 2010 - 19:50
Mama:
Hey lieverd
Wat ben ik trots op jou!
zo snel dat jij je kunt aanpassen in dat verre en
onderontwikkelde land. Petje af!!
Als ik je verhalen lees draait mijn maag soms nog om.
Ik heb wel ontzettend zitten lachen om "die kever die gevaarlijk zat te doen". Ik zie het zo voor me, ik lag echt in een deuk. En dan die gevaarlijke krokodil!
Volgens mij hadden jullie meer les moeten hebben over welke dieren nu echt gevaarlijk zijn.
Dat van die pepernoten gaat zeker goed komen.
Ik heb wel met jullie te doen. onvrijwille hongerstaking?
Lief dat iedereen zo met jou mee leeft en berichtjes stuurt, erg attent en leuk.
Lieve groeten van je allerliefste familie.
Mam
-
10 Oktober 2010 - 21:11
Tonny & Herma:
Hallo Ruth,
steeds weer spannend en leuk om al je ervaringen te lezen.
Je maakt heel wat mee zo.
Groetjes en nog veel plezier,
Tonny & Herma -
11 Oktober 2010 - 08:50
Jolande:
Jeetje zeg wat maak je daar toch veel mee!! En echt iets voor jou om voor die "krokodil" niet bang te zijn en voor insecten wel haha!
Wat zul je hebben genoten van de pepernoten.. Als ik die foto zie van dat papje, mhm kan ik niet echt vrolijk van worden!!
Nou Ruth heel veel plezier maar weer en tot het volgende verhaal!!
Liefs mij -
11 Oktober 2010 - 09:32
Rita Schotman:
Lieve Ruth,
ik ben er maar eens even goed voor gaan zitten op mijn vrije dag om al je indrukwekkende verhalen te lezen.
Wat een levenservaring doe je daar op.
Dit vergeet je nooit meer, Ruth.
Als ik de verhalen over de kinderen lees schieten me de tranen in de ogen. Het zal voor jullie ook wel erg heftig zijn.
Wat zie je er trouwens prachtig uit op de foto,s.
Ruth, ik wens je nog heel veel succes daar en hoop dat je ondanks alle ellende ook kunt genieten.
Ik blijf je verhalen volgen.
Liefs, Rita -
11 Oktober 2010 - 12:52
Nicole V:
Hey Ruth,
Hmm... wat een lekker avondpapje heb je daar zeg. Mag ik ook een hapje? :-D :-D
-xx- Nicole V. -
11 Oktober 2010 - 14:38
Agnes:
Ik heb jou verslagen even doorgemaild naar Marlies,d ie is gek op deze verslagen. Volgens mij is dit verpleegkundig eigen. Wel heftig hoor Ruth, maar volgens mij hou jij het hoofd ondanks de hitte mooi koel.Gezellig dat je ouders over een tijdje bij jou langskomen, kun je even je hart uitstorten.
Heel veel succes en vooral genieten,
heel veel groetjes Agnes -
11 Oktober 2010 - 19:59
Jort:
haa susie
dat jij niet bang was voor dat kleine beestje geloof ik niet maarjah normaal is een spin al te veel maar heb je ut wel mooi daar:D en die foto met die pop dat dat halve been open licht is dat een pop van 18 een mens kan ut volgensmij nooit zijn majah ik heb der ook geen verstand van hier is het veel mooier beetje gras maaien en gras en mais hakselen:D is tog beter dan daar beetje in ziekenhuis rond lopen:P haha ik ben nu net klaar bij de boer met grashakselen lange dagen he soms:P haha jij licht zker alang in bed dacht ik zo iets
maarjah nog veel plezier daar he
xxx-kusjes:D -
11 Oktober 2010 - 19:59
Jort:
haa susie
dat jij niet bang was voor dat kleine beestje geloof ik niet maarjah normaal is een spin al te veel maar heb je ut wel mooi daar:D en die foto met die pop dat dat halve been open licht is dat een pop van 18 een mens kan ut volgensmij nooit zijn majah ik heb der ook geen verstand van hier is het veel mooier beetje gras maaien en gras en mais hakselen:D is tog beter dan daar beetje in ziekenhuis rond lopen:P haha ik ben nu net klaar bij de boer met grashakselen lange dagen he soms:P haha jij licht zker alang in bed dacht ik zo iets
maarjah nog veel plezier daar he
xxx-kusjes:D
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
