Nanga def!
Door: Ruth
Blijf op de hoogte en volg Ruth
14 Oktober 2010 | Gambia, Bansang
Nanga def!
We zijn maar weer eens even naar de doktertjes gegaan om te internetten, wat een luxe om te kunnen gaan wanneer we willen (als er stroom is)!! We zijn begonnen met het leren van een paar woordjes ‘afrikaans’. Iedereen wil dat we hun taal leren (Mandinka, Wolof, Fula, Serahuli, Jola en nog meer). Omdat iedereen in Banjul Wolof schijnt te spreken hebben we een paar woordjes geleerd, zoals ‘Nanga def’ (hello/how are you). Natuurlijk hebben ze ons ook Nob na la geleerd (I love you) en nog een aantal andere dingen die we allang weer vergeten zijn. Verder heeft Lamin een poging gedaan tot het leren van een aantal woordjes Mandinka, maar zelfs hallo/hoe gaat het ben ik alweer vergeten.
De afgelopen drie dagen zijn we op de ‘male ward’ geweest. Best een leuke afdeling, met heel veel wonden, maar verder is er niet zoveel te doen. ’s Ochtends na de wondzorg en de artsenvisite is het gewoon vervelen en wachten tot 2 uur en een beetje kletsen totdat de tijd voorbij is. Toen een van de patiënten afgelopen dinsdag geopereerd werd (zijn balzak was zo groot als een ballon omdat zo’n beetje al zijn darmen daarin zaten door een liesbreuk) zijn wij dus maar weer mooi meegegaan naar de ok! De chirurg vroeg weer of we kwamen kijken en hij ging zelfs voor mij op zijn knieën om mijn te kleine ok-schoenen aan te trekken! De operatie was heel interessant alleen we snapten er niet zo heel veel van en het gebrekkige Engels van de chirurgen werkte ook niet echt mee. Aan het eind van de operatie zei ik tegen Mel dat ik wel graag een keizersnede wilde zien, maar we wisten allebei niet zeker of dat hier wel mogelijk was. De operatie daarna zou weer een liesbreuk zijn maar die kon niet doorgaan omdat alle twee patiënten een te hoge bloeddruk hadden en toen zeiden de chirurgen ineens dat er een vrouw kwam voor een keizersnede. Hoe toevallig! Helaas was dit niet precies wat we voor ogen hadden, want het baby’tje heeft het niet overleefd. Toen de vrouw de ok binnenkwam zag haar buik er zó raar uit dat Mel en ik meteen wisten dat het niet goed was. Het zag er eigenlijk gewoon nep uit. De baarmoeder was gescheurd en het hoofdje van de baby was buiten de baarmoeder. Daarnaast zat de navelstreng ook nog eens om het nekje heen en de baby had in het vruchtwater gepoept. Ze dachten eerst dat de vrouw zwanger was van een tweeling maar het bleek maar een kindje te zijn. Een jongetje, dat in het begin nog amper leefde en dat een paar minuten later al dood was. De keizersnede zelf was ook vreemd om te zien, want in plaats van een subtiele horizontale snede werd bijna de hele buik verticaal opengehaald! Om de cosmetische kant geven ze hier niet zoveel, deze vrouw mocht al lang blij zijn dat ze nog leefde, want als ze niet naar het ziekenhuis was gekomen was ze gestorven.
Op de mannenafdeling hebben we helaas te vaak R.I.P. gezien. Toen we vanochtend in het ‘report book’ keken zagen we dat gisteren 1 patiënt met ontslag is gegaan en dat er 5 patiënten waren overleden. Afgelopen maandag, onze eerste dag op deze afdeling, lag er een jongen met een chronische leveraandoening. Hij was nog amper bij bewustzijn. Praten kon hij niet meer, maar hij kon zich nog wel heel erg verzetten en heel hard gillen. Zijn buik was écht gigantisch opgezwollen en daar werd een infuusnaald ingestoken om het vocht eruit te laten lopen. Zijn enige mogelijke redding was een levertransplantatie, maar transplantaties worden in heel Gambia niet uitgevoerd. Gisteravond is hij op 21 jarige leeftijd overleden. Verder heb ik maandag de handjes vastgehouden van een (20-jarig, volgens de familie) jochie met een longontsteking en een abces aan zijn been (naast het scrotum, ik zal jullie de foto besparen). De wondzorg was nogal pijnlijk en anders duwde hij steeds de handen van de verpleegkundige weg. Hij was er slecht aan toe maar vond het gelukkig wel fijn om mijn handen vast te houden. Toen we vanochtend op de afdeling kwamen leefde hij nog en een paar minuten later was hij ineens dood. Toen de dokter op de afdeling kwam en hij dood verklaard werd hebben ze hem zo ongeveer als een mummie ingepakt en toen heeft de familie hem meegenomen. Hij werd in een taxi gelegd en tot onze verbazing ging de hele familie er ook nog bij in! Heel apart..
Verder wordt er veel wondzorg gedaan op de afdeling en ze vragen steeds of wij dat willen doen. Dit doen we niet want de manier waarop ze dat hier doen bevalt ons niet zo heel goed. De mensen hebben gigantisch veel pijn en krijgen geen pijnstillers. Ze werken wel mooi steriel maar ze maken de wond heel hardhandig schoon. Daarnaast wordt er steeds gigantisch hard op gedrukt om het pus eruit te drukken en uit de wond van een man met een RTA (road trafic accident) kwamen ook nog een paar maden en andere beestjes. We vroegen ons al af waarom zijn buurman vlak voor die wondzorg ineens wierook op ging steken.. Ook vinden we de verpleegkundigen niet zo aardig naar de patiënten toe, ze snauwen alleen maar dat ze stil moeten zijn. Er is een jongen van 26 op de afdeling met gigantische brandwonden doordat een brandstoftank onder zijn arm is ontploft. De hele huid van die arm is eraf en daarnaast heeft hij ook nog brandplekken op zijn borst, schouders, rug en gezicht. Het ziet er on-ge-loof-lijk pijnlijk uit! Steeds als ze er met gazen overheen willen gaan om het schoon te maken trekt hij zijn arm terug of gebruikt hij zijn andere arm om de hand van de verpleegkundige weg te duwen. De andere patiënten hadden al gezegd dat ze hem naar huis moesten sturen omdat hij zich aanstelde, maar dat kan nog niet omdat het te gevaarlijk is. De verpleegkundige zei vanochtend dat ze hem eigenlijk maar gewoon niet moesten verzorgen omdat hij steeds zo moeilijk deed. Uiteindelijk heeft een andere verpleegkundige de wondzorg maar gedaan. Ook hebben we een patiënt met een open beenbreuk die een motorongeluk heeft gehad. Hij is geopereerd, maar het bot ligt nog steeds uit elkaar en de wond is ontstoken. Voor de mensen die het interessant vinden: zie foto. De mensen die er niet tegen kunnen moeten dat gedeelte maar even overslaan. Gelukkig is deze patiënt vandaag overgeplaatst naar Banjul, daar hebben ze betere materialen om hem te helpen.
Morgen gaan we beginnen op de kraamafdeling. Omdat we ons vandaag ‘tijdens het werk’ verveelden zijn we daar maar vast even langsgegaan om te vragen of dat goed was en gelukkig was dat prima. Ook zijn we nog even langs de kinderafdeling gelopen en hebben we dat leuke 18-jarige meisje met het injectieabces op de vrouwenafdeling nog even gedag gezegd. Ze vond het heel leuk dat we voor haar langskwamen! Gisteravond hadden we verjaardag van Musa, hoofd van de vrouwenafdeling, en dat was heel gezellig. Vandaag heeft Malang (wij noemen hem Malibu) ons zijn huis laten zien omdat we beloofd hadden dat we nog een keer langs zouden komen. Hij wou ons het kindje van zijn zus geven, die mochten we meenemen naar Nederland, maar helaas begon dat schattige meisje steeds heel hard te krijsen als ze ons zag. Zien we er nou echt zo eng uit?
Over ‘adoptie’ hebben we ons ook nogal verbaasd. De buurvrouw van Cherno, verpleegkundige op de mannenafdeling, is 30 en niet getrouwd. Ze heeft zelf geen kinderen, maar ze heeft 2 kinderen van haar broer of zus gekregen. Die zijn officieel van haar en dat was ‘gewoon een cadeautje’. Het ene meisje is 13 en woont al bij haar vanaf haar 2e, en het andere meisje is een jaar of 16. Heel apart!
Elke dag blijf ik me verbazen over heel veel dingen hier, maar toch vind ik het helemaal geweldig! Deze stage is écht iets voor mij! Ondanks alles kan ik me hier prima aanpassen, ik heb nu zelfs dichte schoenen aan omdat dat moest van de chirurg. Het schijnt dat hier gifslangen zitten want hij had er al 2 doodgemaakt. Een beetje jammer dat hij dat zei waar Mel bij was, want nu is ze helemaal bang in het donker! Gelukkig hoeven we eigenlijk nooit alleen te lopen omdat een van de verpleegkundigen of studenten ons altijd thuis brengt en ook nog eens ons huis nakijkt op dieren. Ideaal!
Ik vind het nog steeds geweldig om al jullie leuke berichten te lezen, heel erg bedankt! En ik vind het leuk dat papa en mama langskomen, maar ik wil nog lang niet naar huis!
Tot de volgende keer!
Liefs Binta
We zijn maar weer eens even naar de doktertjes gegaan om te internetten, wat een luxe om te kunnen gaan wanneer we willen (als er stroom is)!! We zijn begonnen met het leren van een paar woordjes ‘afrikaans’. Iedereen wil dat we hun taal leren (Mandinka, Wolof, Fula, Serahuli, Jola en nog meer). Omdat iedereen in Banjul Wolof schijnt te spreken hebben we een paar woordjes geleerd, zoals ‘Nanga def’ (hello/how are you). Natuurlijk hebben ze ons ook Nob na la geleerd (I love you) en nog een aantal andere dingen die we allang weer vergeten zijn. Verder heeft Lamin een poging gedaan tot het leren van een aantal woordjes Mandinka, maar zelfs hallo/hoe gaat het ben ik alweer vergeten.
De afgelopen drie dagen zijn we op de ‘male ward’ geweest. Best een leuke afdeling, met heel veel wonden, maar verder is er niet zoveel te doen. ’s Ochtends na de wondzorg en de artsenvisite is het gewoon vervelen en wachten tot 2 uur en een beetje kletsen totdat de tijd voorbij is. Toen een van de patiënten afgelopen dinsdag geopereerd werd (zijn balzak was zo groot als een ballon omdat zo’n beetje al zijn darmen daarin zaten door een liesbreuk) zijn wij dus maar weer mooi meegegaan naar de ok! De chirurg vroeg weer of we kwamen kijken en hij ging zelfs voor mij op zijn knieën om mijn te kleine ok-schoenen aan te trekken! De operatie was heel interessant alleen we snapten er niet zo heel veel van en het gebrekkige Engels van de chirurgen werkte ook niet echt mee. Aan het eind van de operatie zei ik tegen Mel dat ik wel graag een keizersnede wilde zien, maar we wisten allebei niet zeker of dat hier wel mogelijk was. De operatie daarna zou weer een liesbreuk zijn maar die kon niet doorgaan omdat alle twee patiënten een te hoge bloeddruk hadden en toen zeiden de chirurgen ineens dat er een vrouw kwam voor een keizersnede. Hoe toevallig! Helaas was dit niet precies wat we voor ogen hadden, want het baby’tje heeft het niet overleefd. Toen de vrouw de ok binnenkwam zag haar buik er zó raar uit dat Mel en ik meteen wisten dat het niet goed was. Het zag er eigenlijk gewoon nep uit. De baarmoeder was gescheurd en het hoofdje van de baby was buiten de baarmoeder. Daarnaast zat de navelstreng ook nog eens om het nekje heen en de baby had in het vruchtwater gepoept. Ze dachten eerst dat de vrouw zwanger was van een tweeling maar het bleek maar een kindje te zijn. Een jongetje, dat in het begin nog amper leefde en dat een paar minuten later al dood was. De keizersnede zelf was ook vreemd om te zien, want in plaats van een subtiele horizontale snede werd bijna de hele buik verticaal opengehaald! Om de cosmetische kant geven ze hier niet zoveel, deze vrouw mocht al lang blij zijn dat ze nog leefde, want als ze niet naar het ziekenhuis was gekomen was ze gestorven.
Op de mannenafdeling hebben we helaas te vaak R.I.P. gezien. Toen we vanochtend in het ‘report book’ keken zagen we dat gisteren 1 patiënt met ontslag is gegaan en dat er 5 patiënten waren overleden. Afgelopen maandag, onze eerste dag op deze afdeling, lag er een jongen met een chronische leveraandoening. Hij was nog amper bij bewustzijn. Praten kon hij niet meer, maar hij kon zich nog wel heel erg verzetten en heel hard gillen. Zijn buik was écht gigantisch opgezwollen en daar werd een infuusnaald ingestoken om het vocht eruit te laten lopen. Zijn enige mogelijke redding was een levertransplantatie, maar transplantaties worden in heel Gambia niet uitgevoerd. Gisteravond is hij op 21 jarige leeftijd overleden. Verder heb ik maandag de handjes vastgehouden van een (20-jarig, volgens de familie) jochie met een longontsteking en een abces aan zijn been (naast het scrotum, ik zal jullie de foto besparen). De wondzorg was nogal pijnlijk en anders duwde hij steeds de handen van de verpleegkundige weg. Hij was er slecht aan toe maar vond het gelukkig wel fijn om mijn handen vast te houden. Toen we vanochtend op de afdeling kwamen leefde hij nog en een paar minuten later was hij ineens dood. Toen de dokter op de afdeling kwam en hij dood verklaard werd hebben ze hem zo ongeveer als een mummie ingepakt en toen heeft de familie hem meegenomen. Hij werd in een taxi gelegd en tot onze verbazing ging de hele familie er ook nog bij in! Heel apart..
Verder wordt er veel wondzorg gedaan op de afdeling en ze vragen steeds of wij dat willen doen. Dit doen we niet want de manier waarop ze dat hier doen bevalt ons niet zo heel goed. De mensen hebben gigantisch veel pijn en krijgen geen pijnstillers. Ze werken wel mooi steriel maar ze maken de wond heel hardhandig schoon. Daarnaast wordt er steeds gigantisch hard op gedrukt om het pus eruit te drukken en uit de wond van een man met een RTA (road trafic accident) kwamen ook nog een paar maden en andere beestjes. We vroegen ons al af waarom zijn buurman vlak voor die wondzorg ineens wierook op ging steken.. Ook vinden we de verpleegkundigen niet zo aardig naar de patiënten toe, ze snauwen alleen maar dat ze stil moeten zijn. Er is een jongen van 26 op de afdeling met gigantische brandwonden doordat een brandstoftank onder zijn arm is ontploft. De hele huid van die arm is eraf en daarnaast heeft hij ook nog brandplekken op zijn borst, schouders, rug en gezicht. Het ziet er on-ge-loof-lijk pijnlijk uit! Steeds als ze er met gazen overheen willen gaan om het schoon te maken trekt hij zijn arm terug of gebruikt hij zijn andere arm om de hand van de verpleegkundige weg te duwen. De andere patiënten hadden al gezegd dat ze hem naar huis moesten sturen omdat hij zich aanstelde, maar dat kan nog niet omdat het te gevaarlijk is. De verpleegkundige zei vanochtend dat ze hem eigenlijk maar gewoon niet moesten verzorgen omdat hij steeds zo moeilijk deed. Uiteindelijk heeft een andere verpleegkundige de wondzorg maar gedaan. Ook hebben we een patiënt met een open beenbreuk die een motorongeluk heeft gehad. Hij is geopereerd, maar het bot ligt nog steeds uit elkaar en de wond is ontstoken. Voor de mensen die het interessant vinden: zie foto. De mensen die er niet tegen kunnen moeten dat gedeelte maar even overslaan. Gelukkig is deze patiënt vandaag overgeplaatst naar Banjul, daar hebben ze betere materialen om hem te helpen.
Morgen gaan we beginnen op de kraamafdeling. Omdat we ons vandaag ‘tijdens het werk’ verveelden zijn we daar maar vast even langsgegaan om te vragen of dat goed was en gelukkig was dat prima. Ook zijn we nog even langs de kinderafdeling gelopen en hebben we dat leuke 18-jarige meisje met het injectieabces op de vrouwenafdeling nog even gedag gezegd. Ze vond het heel leuk dat we voor haar langskwamen! Gisteravond hadden we verjaardag van Musa, hoofd van de vrouwenafdeling, en dat was heel gezellig. Vandaag heeft Malang (wij noemen hem Malibu) ons zijn huis laten zien omdat we beloofd hadden dat we nog een keer langs zouden komen. Hij wou ons het kindje van zijn zus geven, die mochten we meenemen naar Nederland, maar helaas begon dat schattige meisje steeds heel hard te krijsen als ze ons zag. Zien we er nou echt zo eng uit?
Over ‘adoptie’ hebben we ons ook nogal verbaasd. De buurvrouw van Cherno, verpleegkundige op de mannenafdeling, is 30 en niet getrouwd. Ze heeft zelf geen kinderen, maar ze heeft 2 kinderen van haar broer of zus gekregen. Die zijn officieel van haar en dat was ‘gewoon een cadeautje’. Het ene meisje is 13 en woont al bij haar vanaf haar 2e, en het andere meisje is een jaar of 16. Heel apart!
Elke dag blijf ik me verbazen over heel veel dingen hier, maar toch vind ik het helemaal geweldig! Deze stage is écht iets voor mij! Ondanks alles kan ik me hier prima aanpassen, ik heb nu zelfs dichte schoenen aan omdat dat moest van de chirurg. Het schijnt dat hier gifslangen zitten want hij had er al 2 doodgemaakt. Een beetje jammer dat hij dat zei waar Mel bij was, want nu is ze helemaal bang in het donker! Gelukkig hoeven we eigenlijk nooit alleen te lopen omdat een van de verpleegkundigen of studenten ons altijd thuis brengt en ook nog eens ons huis nakijkt op dieren. Ideaal!
Ik vind het nog steeds geweldig om al jullie leuke berichten te lezen, heel erg bedankt! En ik vind het leuk dat papa en mama langskomen, maar ik wil nog lang niet naar huis!
Tot de volgende keer!
Liefs Binta
-
13 Oktober 2010 - 23:18
Mama:
Hoi Binta Sama
Blij verrast zie ik voor het slapen een nieuw berichtje van jou.
We zijn steeds zo benieuwd naar je foto's en verhalen dat we menig keer per dag jouw site even checken.
Prachtige foto's! Nou ja, niet allemaal natuurlijk!
Ik zie dat je geniet en daar op je plek bent. Dat stelt mij erg gerust.
Daar ben je natuurlijk moeder voor.Is het niet?
We zien er erg naar uit om jullie daar te bezoeken. Hoe zal alles gaan verlopen?
Langzaam beginnen we ons voor te bereiden.
Veel succes en....we missen je!!
Liefs mam
-
13 Oktober 2010 - 23:27
Marjan:
Oeh dat kindje is zoooooo schattig. Dat jij dat zomaar mocht hebben :D. Die adoptieregels zijn wel vreemd inderdaad. Maar wel in jouw voordeel, aangezien jij van die kindjes wil :P.
Pff en blij dat ik in NL woon in het geval van een keizersnede! Zo eng!
En de kraamafdeling is echt wat voor jou! Ik had laatst een psychology of women klas en de docente had 3 moeders uitgenodigd om ons te vertellen over hun zwangerschap enzo! Was super interessant! Had jij ook wel leuk gevonden.
Lieefs, volgens mij heb ik net een smsje van jou!
xx -
14 Oktober 2010 - 05:58
Hansje:
Zoo.. goeie morgen! (hier dan)
Dat zijn best mooie foto's allemaal. Behalve die van dat been. Fijn zo bij het ontbijt hier.
Hoe is het ontbijt daar eigenlijk? Beetje te doen?
Meer tijd heb ik op dit moment helaas niet om een goeie reactie te plaatsen. Sommige mensen hebben de luxe niet om een keer "nee" te zeggen tegen de computer (lees: werk).
bye bye
mvg,
Hansje -
14 Oktober 2010 - 06:44
Papa:
Hallo Ruth,
Wel erg zwaar op de nuchtere maag die foto`s van dat gebroken been te zien, valt me toch tegen dar er daar zoveel mensen horizontaal en niet verticaal het ziekenhuis verlaten.
Toch weer mooi je belevenissen hier te lezen, wij zien er naar uit je te bezoeken daar.
Heb je het Hotel voor ons al besproken.
Liefs
Papa -
14 Oktober 2010 - 08:45
Inger:
Nanga def? Hier gaat alles goed. Als ik je verhalen elke keer lees, vind ik deze stage ook echt wat voor jou! Pff.. ik moet er niet aan denken! Fijn dat je je daar zo goed vermaakt. Nog geen enge ziektes opgelopen? Wanneer kwamen je ouders nu ook alweer langs? Meid, geniet er lekker van!! Liefs.. -
15 Oktober 2010 - 12:22
Kristel:
Wat fijn dat je het leuk hebt daar. Ik lees echt vol ongeloof al je verhalen. Ik heb echt respect voor je! En die wonden zijn echt vies zeg! Dat jij daar de hele dag mee bezig moet zijn, ieiel! Ik kan die foto´s nog niet eens aanzien! Leuk dat je ook al kinderen mag adopteren zeg, maar je laat ze wel daar he! Je bent nog maar 21 :P
In Amsterdam doe ik op dit moment niet veel meer dan school en werken. Maar volgende week zijn de Amsterdam Dance Events, dus dat wordt wel flink stappen met Anka!
Gister ben ik met mn minor bij Grolsch geweest. Hebben daar een presentatie en rondleiding gehad. We moeten echt een heel leuk project doen voor Grolsch. Maar daar vertel ik je nog wel een keer over! Veel plezier nog daar!
Ik mis je!! Xx -
16 Oktober 2010 - 12:38
Anka:
Waar is mijn mooie lange bericht gebleven?? -
16 Oktober 2010 - 12:41
Anka:
Serieus, mijn bericht is gewoon genakt! Anyway, wat ik schreef was dat die adoptieregels idd in jouw voordeel zijn, maar dat de schattigste kindjes uit Montenegro komen(A) Verder, is deze stage echt wat voor jou zoals ook weer met die keizersnede, als je dat enigzins een keizersnede kan noemen:P Komende week in a'dam is ADE, dus party hardy! Geef ff de precieze datum + tijd door wann je terugkomt, dan kom ik je ook ff opwachten bij Schiphol, aangezien dat voor mij dichtbij is! En wat freaky van die gifslangen..die zijn zooo eng iel! Binta, take care & B safe! Nob na la..x smak bb -
16 Oktober 2010 - 12:44
Tuteletu:
btw, je wilt nog lang niet naar huis, maar de V's missen je dus waag 't niet om te emigreren!:P en je foto's zijn trouwens ook heel leuk! Ik bel binnenkort wel ff n xtje!
x bb -
16 Oktober 2010 - 17:13
Ursula:
Dat wordt lastig Anka. Ze gaat nl. in Brussel landen!!
Oeps, maar je bent natuurlijk van harte welkom op 20 december. -
17 Oktober 2010 - 18:47
Elferinks Nichtjes:
Hoi Ruth,
Wij hadden vandaag onze jaarlijkse nichtjes dag, we zijn bij Hedwig in Amersfoort hebben daar een lunch genoten, heerlijke pindasoep. Tegen 15.30 zijn we de stad in gewandeld op weg naar een rondvaartboot die ons door de grachten van Amersfoort vaarde. Na een drankje in de kroeg hebben we bij wereld restaurant Dara gegeten. Dagmar had net als jullie een hele kip, lol. Nu doen we nog een bakkie bij hedwig om vervolgens weer richting twente te vertrekken.
Heel veel groeten, je mams, Nicolette,Inge, Dagmar, Christel, Hedwig en Renate
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
