Laatste week in Bansang

Hier eventjes een 'oud' verhaaltje! Vorige week (31-10) hadden we mooi gewacht totdat we eindelijk elektriciteit hadden, toen hadden we een verhaaltje getypt op de laptop, toen kwamen we bij de artsen aan en bleek er geen internet te zijn! Lag het er al een paar dagen uit in heel Bansang en omgeving.. Heel handig in Afrika! Bij deze dus het verhaaltje over de laatste week in Bansang, de rest volgt nog.


Het is alweer een tijdje geleden dat we op internet zijn geweest, en inmiddels is er alweer heel veel gebeurd! Papa en mama zijn nu in Banjul en die hebben de laatste dagen lekker op het strand gelegen en genoten van heerlijk eten en drinken. De avond dat ze aankwamen hadden ze al een pizza besteld, en wij zijn hier al 6 weken en we hebben nog geen strand, zwembad of pizza gezien! Niet eerlijk.. Vandaag zouden we voor het eerst een alcoholische drank gaan drinken, maar zelfs dat was niet mogelijk! We hadden afgesproken met Amadou, de fysiotherapeut. We zijn eerst naar zijn compound gegaan, hij woont heel schattig in een hutje op de berg, en daarna kwamen we uit bij het enige motel in Bansang. Ze hadden alleen bier, dus hadden we maar bier besteld, alleen een kwartier later kwamen ze met de mededeling dat het bier op was. Fijn! Hebben we daar meer dan een uur voor gelopen.. Maar het was zeker een gezellige dag:)

Vorige week zijn we de hele week op de kraamafdeling geweest. We hebben in totaal 9 bevallingen gezien. De ene bevalling ging moeizaam (omdat de meisjes vaak nog heel jong zijn, het eerste kind krijgen en ook nog eens besneden zijn) en anderen gingen heel gemakkelijk. Bij 1 bevallig was de verloskundige nog net op tijd om de baby ‘op te vangen’. En tegen een andere vrouw zeiden ze dat ze moest wachten omdat de baby nog niet volledig ingedaald is dus werd ze alleen gelaten achter het gordijn. En we hoorden allemaal rare geluiden en toen bleek dat ze van de ‘bevaltafel’ af was geklommen en op de hurken zat te persen. Toen waren de verloskundigen een beetje boos en moest ze weer op de tafel gaan liggen en binnen een minuut was de baby er. Heel apart!
Ook was er een meisje van 16 waarvan de baby al in de buik was overleden. Ze lag al op de kraamafdeling toen de baby nog leefde, maar ze wilde niet onderzocht worden. Het bleek dat ze al 24 uur lang volledige ontsluiting had maar omdat ze niet wilde dat er iemand aan haar zat is de baby overleden. Toen ze moest bevallen waren ze ook niet echt aardig voor haar. Wij hielden haar handen vast maar toen ze haar wilden inknippen stribbelde ze zo hard tegen (in mijn ogen heel logisch als je 16 jaar oud bent en heel bang) dat er 3 anderen bijkwamen om haar armen en benen vast te houden terwijl ze werd ingeknipt en terwijl ze keihard op haar buik drukten om de baby eruit te krijgen. Dat was niet zo’n pretje om te zien! Ze wilde dat wij de bevalling deden (omdat we vrouwen waren) maar Mel en ik hebben dat maar niet gedaan!
We hebben ook nog een ander dood baby’tje gezien en dat zag er heel raar uit! Het hoofdje was heel blubberig en de huid liet al helemaal los, het blijkt dat dat kwam omdat het kindje al een paar dagen dood was.
Op onze laatste dag een kwartier voor het einde van onze dienst kwam er een vrouw binnen met de ambulance vanuit een health centre. Zij had een keizersnede nodig dus natuurlijk zijn wij weer gaan kijken! Gelukkig heeft deze baby het wel overleefd. Het was de 3e keizersnede van de vrouw en ze wilden haar eigenlijk steriliseren omdat het voor haar te gevaarlijk is om nog een keer zwanger te worden, maar dat wilde ze niet. Het was wel heel gezellig en de gynaecoloog was aan het dansen en zingen tijdens de operatie.

Afgelopen maandag zijn we de hele dag bij de fysiotherapie geweest. Daar ga ik dus echt niet naartoe in Gambia! Een beetje oefeningen doen wil ik wel, maar hier gaan ze behandelen met stroomschokken. Dat zag er behoorlijk eng uit! Een man kreeg na de tijd volgensmij een behoorlijke stroomschoot, want hij vloog ineens bijna in de lucht. Het was een interessante en gezellige dag met Amadou de fysiotherapeut.
Dinsdag is de dag waarop ze de staaroperaties uitvoeren, dus afgelopen dinsdag zijn we daar naartoe geweest. We hebben 7 operaties gezien. Deze ok is zelfs nog luxer als de normale ok! De volgende dag kwam ik er pas achter dat de ‘chirurg’ eigenlijk gewoon een verpleegkundige is (ik vond het al zo vreemd dat hij zei dat hij de opleiding in Gambia had gedaan) die een cursus had gevolgd in Senegal. De operaties waren leuk om te zien, alleen als ze met een grote naald helemaal onder de oogbol gaan steken om te verdoven ziet dat er niet zo prettig uit!! Ze vroegen ons ook om een patiënt te diagnosticeren, maar wij zeiden dat we dat in Nederland niet doen als verpleegkundige. Hier moeten ze dat wel aangezien er geen artsen zijn.. (en pas toen kwamen we er ook achter dat die oogchirurg een verpleegkundige met extra cursus was).
Woensdag zijn we bij de OPD geweest, the Out Patient Department. Hier komen alle patiënten binnen. Ze kopen een ticket (kinderen: gratis, studenten: 1 dalasi, volwassenen: 5 dalasi en 37 dalasi is 1 euro) en dan komen ze naar de OPD. Daar zitten een paar verpleegkundigen en vanaf een uur of 9 is er ook nog een arts. Allemaal hebben ze 1 patiënt, ze schrijven de symptomen op, sturen de patiënt eventueel naar het lab, stellen een diagnose en schrijven medicatie voor of laten ze opnemen. Binnen een minuut staat de patiënt vaak weer buiten met een kuurtje, vaak zelfs zonder dat het bloed getest is. Het was heel druk en ze wilden ons ook diagnoses laten stellen en medicatie voor laten schrijven.. Laten we dat maar niet doen! Bovendien praat bijna niemand Engels dus dan wordt het wel heel lastig.. Er was een patiënt die niet wist hoe oud ze was, en er was een patiënt die geen 10 dalasi had voor een bloedonderzoek (dus werd ze maar naar huis gestuurd met medicatie zonder dat ze zeker wisten wat ze had) en er was zelfs een patiënt die zei dat ze 13 jaar oud was, maar wel 11 kinderen had. Het blijkt dat ze hier de leeftijd niet willen vertellen of dat ze vergeten hoe oud ze zijn.. De verpleegkundige heeft dus maar op de gok 40 opgeschreven. Heel apart..
Op donderdag zijn we de hele dag bij de OK geweest, alleen Carlos de chirurg was ziek! Heel handig.. We hebben dus vooral veel gekletst met Sauluman (hoofd) en wondzorg gezien bij de OK. Ook zijn we naar de vrouwenafdeling gegaan om nog wat wondzorg te zien. Het meisje met het injectieabces is er inmiddels veel beter aan toe (zie foto)! Verder hebben we een gezellige dag gehad op de OK en heeft het zoontje van Sauluman nog even gitaar voor ons gespeeld.
Vrijdag hadden we afgesproken om naar de clinic te gaan waar ze zwangeren onderzoeken, maar toen we daar om de afgesproken tijd waren was er niemand! Op een gegeven moment rende opeens iedereen naar binnen en zijn we daar ook maar even gaan kijken. Het bleek dat daar de OPD voor kinderen was. Wat een mensen zeg! De hele gang en alles zat vol met vrouwen en kinderen. Ook hier werd weer gevraagd of wij ook wilden diagnosticeren en medicatie wilden voorschrijven maar ook hier hebben we dat maar niet gedaan. Na een tijdje hadden we het wel weer gezien en was het wel héél erg druk dus zijn we maar naar het lab en de OK gegaan. Bij het lab hebben ze ons bloed laten zien met malariaparasieten (dat komen we in Nederland niet zo snel tegen) en bij de OK hebben we maar weer een praatje gemaakt.

Zaterdag hebben we onze was maar weer eens gedaan en zijn we weer naar de OK geweest om te scrabbelen en om foto’s van Saulumans camera over te zetten op een usb-stick. Het was heel gezellig en we hebben ook nog de behandeling van een schorpioenbeet gezien.
Verder hebben we afgelopen week oliebollen gegeten!! Hier noemen ze het ‘pancakes’, maar het zijn echt precies de Nederlandse oliebollen, heerlijk! En gisteren hebben we zelf maar een roerbakeitje gemaakt aangezien we weer pap als diner hadden.

Op de kinderafdeling is het momenteel heel druk. Ze hadden afgelopen week 110 patiënten, alleen er zijn maar 74 bedden. Er liggen dus gewoon meer patiënten in 1 bed!

Nou dit was wel weer zo ongeveer wat wij de afgelopen weken hebben meegemaakt. Morgenavond komen papa en mama hier en dinsdag laten we ze de school en het ziekenhuis zien. Woensdagochtend vertrekken we naar.. dat weten we nog niet. Ik weet wel dat ik nog helemaal geen zin heb om weg te gaan! Aan de ene kant vind ik het heel leuk om naar Banjul te gaan en om te shoppen, te zonnen en te zwemmen, maar aan de andere kant vind ik het hier nog veelste leuk! De tijd gaat veelste snel voorbij..

Iedereen heel erg bedankt voor de leuke berichtjes, daar ben ik heel blij mee! Tot de volgende keer:) Liefs Ruth/Binta Sama