Een maand later
Door: Ruth
Blijf op de hoogte en volg Ruth
19 Oktober 2010 | Gambia, Bansang
Vandaag is het precies een maand geleden dat we zijn vertrokken uit Nederland! Wat gaat de tijd snel zeg.. Gelukkig maken we elke dag nog heel veel mee en ben ik het nog lang niet zat. Over twee weken gaan we alweer weg uit Bansang, maar daar heb ik nog helemaal geen zin in! Ik vind het veelste leuk hier. Vandaag hebben we voor het eerst een ijsje gegeten (dat had Cherno voor ons gehaald), heerlijk! Naja ijsje.. Een zakje met water en suiker en een of ander goedje van een of andere boom. Het smaakte een beetje naar een koud babyprakje. De verkoeling konden we wel goed gebruiken want het was bloedheet, er was geen elektriciteit en ook geen water. Om onze ‘douche’ te kunnen nemen moesten we water halen bij de pomp. Alle meisjes dragen grote teilen met water op het hoofd en Mel heeft het ook even geprobeerd. Bintu en ik hebben de teil op haar hoofd gezet maar dat was niet zo’n succes! Ik kan die teil niet eens in mijn eentje tillen dus als ik dat wil gaan doen moet ik nog wel even oefenen! Ik hoop maar dat we morgen gewoon weer water uit de kraan krijgen (op bepaalde tijden)!
Afgelopen donderdag zijn we begonnen op ‘Maternity’. Helaas hebben we toen geen bevalling gezien. Wel hadden we ineens een paar Nederlanders voor onze neus staan! Musa van de vrouwenafdeling belde ons op om te vragen waar we aan het werk waren, want er waren mensen uit Nederland die ons zochten. Wij hadden geen idee wie dat waren.. Het bleek dat Stefan en Jolanda mijn site hadden gevonden en hadden gelezen dat wij in het ziekenhuis in Bansang aan het werk waren. Ze kwamen ons even opzoeken en dat was heel gezellig! Zij zijn van plan om in de komende 5 jaar een gebouw op te zetten voor gehandicapte kinderen. Dat klinkt heel leuk allemaal en als wij in Banjul zijn gaan we ze nog even opzoeken. Hun site is: www.stefanenjolanda.waarbenjij.nu
Tijdens de rondes op de kraamafdeling schrok ik me dood, want er liep een hele grote muis over de nachtkastjes en onder de bedden door! Ik zei dat tegen Kebba, hoofd van de afdeling, maar hij zei dat dat heel normaal is. Heel fijn, muizen tussen alle kraamvrouwen en baby’s..
Donderdagavond werd Melissa ziek. Een beetje koorts, hoesten, hoofdpijn etc. De volgende ochtend zijn we niet aan het werk gegaan maar naar het lab om bloed te laten testen en zijn we langs de arts geweest om Melissa te laten onderzoeken. Gelukkig was het HB goed en waren er geen malariaparasieten in het bloed gevonden. De arts dacht aan een griepje. Gelukkig is ze nu alweer een stuk beter te pas!
Gisteren en vandaag zijn we weer op de kraamafdeling geweest en hebben we een paar bevallingen gezien. De eerste was een meisje van 19. Er was 1 verloskundige bij en Mel en ik hebben gekeken en haar hand vastgehouden. Helaas sprak ze geen woord Engels dus praten zat er niet in. Maar ze was wel heel blij met ons want ze wilde ons niet loslaten! De bevalling ging gelukkig goed en ze heeft een gezond jongetje op de wereld gezet. Wel werd ze een paar keer ingeknipt, maar dat kan ook bijna niet anders aangezien zo ongeveer alle vrouwe besneden zijn. Vanmiddag mocht ze met ontslag en hebben we nog even afscheid van haar genomen. De tweede bevalling was van een vrouw die haar tweede kind kreeg. Vanochtend had ze 7 cm ontsluiting, en om de 4 uur doen ze een check. Kebba was de enige verloskundige op de hele afdeling, want de andere twee moesten examens afnemen bij de studenten. Andere verpleegkundigen of studenten waren er ook niet. Er kwamen dus de hele tijd mensen naar ons toe om dingen te vragen alleen wij weten niet wat we moeten doen en spreken geen stamtaal en die mensen spreken geen Engels. We willen heel graag wat doen, maar het is zo lastig! Om half 2 kwam een van de andere verloskundigen terug en die ging even bij die zwangere vrouw kijken. Voordat wij de handschoenen aan hadden was het hoofdje er al uit en de bevalling was zo gebeurd. Het kindje ademde niet goed en het neusje en de mond werden uitgezogen (terwijl de vrouw helemaal alleen achterbleef) en daarna begon het gelukkig te huilen! Dit was ook een jongetje. Even later werd de placenta eruit getrokken en de bevalling was al klaar. Toen was het twee uur en zat onze dienst erop. Er kwam net een meisje van 18 binnenstrompelen die moest gaan bevallen dus wij zijn natuurlijk nog even blijven kijken. Het hoofdje was al te zien terwijl alle controles (bloeddruk, temperatuur, bloedafname, infuus en catheter) nog gedaan moesten worden. Ook zij was besneden en werd ingeknipt en drie kwartier later was er een gezond meisje geboren en was ze alweer gehecht. Helaas verloop het niet altijd zo goed. Gisteren lag er een meisje van 20 uit Senegal (in Senegal moet je betalen, anders wordt je niet geholpen) op de afdeling. Ze was thuis bevallen en had veel bloed verloren. Tijdens onze dienst ging het nog redelijk met haar en was ze nog gewoon bij, maar in de late dienst is ze overleden.. Ook ligt er een meisje van 16 op de afdeling waarmee het heel slecht gaat. Zij is ook thuis bevallen maar had insulten gehad. Ze heeft een te hoge bloeddruk en hartfalen. Gisteren was ze aan het huilen, en haar moeder ook, omdat ze dacht dat ze dood ging en haar baby achter moest laten. Vandaag zei ze steeds weer dat ze dood ging en de artsen zijn ook niet positief. De gynaecoloog zei vanochtend dat ze Allah om hulp moest vragen. Haar ademhaling was vandaag heel snel en oppervlakkig en ze krijgt zuurstof. Gelukkig was haar man er (normaal zie je geen mannen op de afdeling). Wat een jong stel, en wat een mooi kindje! Ik hoop écht heel erg dat ze niet doodgaat! Helaas kan ik niet met haar praten omdat ze geen Engels spreekt, maar vanochtend toen ze aan het overgeven was ben ik even bij haar gebleven. Ik heb een bakje voorgehouden en haar een beetje weer schoongemaakt (met haar jurk). Dit wordt nooit gedaan door verpleegkundigen, maar de familie was even weg. Heb ik toch nog iets voor haar kunnen doen..Haar man kan wel Engels en met hem heb ik nog wel even gepraat.
De komende week blijven we nog op deze afdeling en onze laatste week gaan we als dat mogelijk is bij verschillende afdelingen kijken waar we nog niet zijn geweest (OPD waar de mensen als eerste komen, de fysiotherapie, controles voor zwangeren).
Afgelopen weekend toen we onze was van de lijn hadden gehaald zagen we ineens iets heel vies! Ze hadden achter de school een koe geslacht en die lag, helemaal open (zie foto), op de grond waar altijd gekookt wordt. Op een boomstam waren ze het vlees aan het hakken. Wat ben ik blij dat ik hier vanaf het begin al geen vlees heb gegeten! Vanavond stond er lever op het menu, maar geen denken aan dat ik dat ga proberen. Dan eet ik wel een droog broodje.. Catharine weet dat ik geen vlees eet en laatst was ze zo lief om voor mij een eitje te bakken. Ik ben zo blij dat de mensen hier allemaal zo leuk zijn!
Mijn Nederlandse telefoon is kapot dus op mijn Nederlandse nummer ontvang ik niks meer. Mijn Gambiaanse nummer is: (+220)7828914. Tot de volgende keer:) Liefs Binta
Afgelopen donderdag zijn we begonnen op ‘Maternity’. Helaas hebben we toen geen bevalling gezien. Wel hadden we ineens een paar Nederlanders voor onze neus staan! Musa van de vrouwenafdeling belde ons op om te vragen waar we aan het werk waren, want er waren mensen uit Nederland die ons zochten. Wij hadden geen idee wie dat waren.. Het bleek dat Stefan en Jolanda mijn site hadden gevonden en hadden gelezen dat wij in het ziekenhuis in Bansang aan het werk waren. Ze kwamen ons even opzoeken en dat was heel gezellig! Zij zijn van plan om in de komende 5 jaar een gebouw op te zetten voor gehandicapte kinderen. Dat klinkt heel leuk allemaal en als wij in Banjul zijn gaan we ze nog even opzoeken. Hun site is: www.stefanenjolanda.waarbenjij.nu
Tijdens de rondes op de kraamafdeling schrok ik me dood, want er liep een hele grote muis over de nachtkastjes en onder de bedden door! Ik zei dat tegen Kebba, hoofd van de afdeling, maar hij zei dat dat heel normaal is. Heel fijn, muizen tussen alle kraamvrouwen en baby’s..
Donderdagavond werd Melissa ziek. Een beetje koorts, hoesten, hoofdpijn etc. De volgende ochtend zijn we niet aan het werk gegaan maar naar het lab om bloed te laten testen en zijn we langs de arts geweest om Melissa te laten onderzoeken. Gelukkig was het HB goed en waren er geen malariaparasieten in het bloed gevonden. De arts dacht aan een griepje. Gelukkig is ze nu alweer een stuk beter te pas!
Gisteren en vandaag zijn we weer op de kraamafdeling geweest en hebben we een paar bevallingen gezien. De eerste was een meisje van 19. Er was 1 verloskundige bij en Mel en ik hebben gekeken en haar hand vastgehouden. Helaas sprak ze geen woord Engels dus praten zat er niet in. Maar ze was wel heel blij met ons want ze wilde ons niet loslaten! De bevalling ging gelukkig goed en ze heeft een gezond jongetje op de wereld gezet. Wel werd ze een paar keer ingeknipt, maar dat kan ook bijna niet anders aangezien zo ongeveer alle vrouwe besneden zijn. Vanmiddag mocht ze met ontslag en hebben we nog even afscheid van haar genomen. De tweede bevalling was van een vrouw die haar tweede kind kreeg. Vanochtend had ze 7 cm ontsluiting, en om de 4 uur doen ze een check. Kebba was de enige verloskundige op de hele afdeling, want de andere twee moesten examens afnemen bij de studenten. Andere verpleegkundigen of studenten waren er ook niet. Er kwamen dus de hele tijd mensen naar ons toe om dingen te vragen alleen wij weten niet wat we moeten doen en spreken geen stamtaal en die mensen spreken geen Engels. We willen heel graag wat doen, maar het is zo lastig! Om half 2 kwam een van de andere verloskundigen terug en die ging even bij die zwangere vrouw kijken. Voordat wij de handschoenen aan hadden was het hoofdje er al uit en de bevalling was zo gebeurd. Het kindje ademde niet goed en het neusje en de mond werden uitgezogen (terwijl de vrouw helemaal alleen achterbleef) en daarna begon het gelukkig te huilen! Dit was ook een jongetje. Even later werd de placenta eruit getrokken en de bevalling was al klaar. Toen was het twee uur en zat onze dienst erop. Er kwam net een meisje van 18 binnenstrompelen die moest gaan bevallen dus wij zijn natuurlijk nog even blijven kijken. Het hoofdje was al te zien terwijl alle controles (bloeddruk, temperatuur, bloedafname, infuus en catheter) nog gedaan moesten worden. Ook zij was besneden en werd ingeknipt en drie kwartier later was er een gezond meisje geboren en was ze alweer gehecht. Helaas verloop het niet altijd zo goed. Gisteren lag er een meisje van 20 uit Senegal (in Senegal moet je betalen, anders wordt je niet geholpen) op de afdeling. Ze was thuis bevallen en had veel bloed verloren. Tijdens onze dienst ging het nog redelijk met haar en was ze nog gewoon bij, maar in de late dienst is ze overleden.. Ook ligt er een meisje van 16 op de afdeling waarmee het heel slecht gaat. Zij is ook thuis bevallen maar had insulten gehad. Ze heeft een te hoge bloeddruk en hartfalen. Gisteren was ze aan het huilen, en haar moeder ook, omdat ze dacht dat ze dood ging en haar baby achter moest laten. Vandaag zei ze steeds weer dat ze dood ging en de artsen zijn ook niet positief. De gynaecoloog zei vanochtend dat ze Allah om hulp moest vragen. Haar ademhaling was vandaag heel snel en oppervlakkig en ze krijgt zuurstof. Gelukkig was haar man er (normaal zie je geen mannen op de afdeling). Wat een jong stel, en wat een mooi kindje! Ik hoop écht heel erg dat ze niet doodgaat! Helaas kan ik niet met haar praten omdat ze geen Engels spreekt, maar vanochtend toen ze aan het overgeven was ben ik even bij haar gebleven. Ik heb een bakje voorgehouden en haar een beetje weer schoongemaakt (met haar jurk). Dit wordt nooit gedaan door verpleegkundigen, maar de familie was even weg. Heb ik toch nog iets voor haar kunnen doen..Haar man kan wel Engels en met hem heb ik nog wel even gepraat.
De komende week blijven we nog op deze afdeling en onze laatste week gaan we als dat mogelijk is bij verschillende afdelingen kijken waar we nog niet zijn geweest (OPD waar de mensen als eerste komen, de fysiotherapie, controles voor zwangeren).
Afgelopen weekend toen we onze was van de lijn hadden gehaald zagen we ineens iets heel vies! Ze hadden achter de school een koe geslacht en die lag, helemaal open (zie foto), op de grond waar altijd gekookt wordt. Op een boomstam waren ze het vlees aan het hakken. Wat ben ik blij dat ik hier vanaf het begin al geen vlees heb gegeten! Vanavond stond er lever op het menu, maar geen denken aan dat ik dat ga proberen. Dan eet ik wel een droog broodje.. Catharine weet dat ik geen vlees eet en laatst was ze zo lief om voor mij een eitje te bakken. Ik ben zo blij dat de mensen hier allemaal zo leuk zijn!
Mijn Nederlandse telefoon is kapot dus op mijn Nederlandse nummer ontvang ik niks meer. Mijn Gambiaanse nummer is: (+220)7828914. Tot de volgende keer:) Liefs Binta
-
19 Oktober 2010 - 22:10
Papa:
Hallo Ruth en Melissa, bedankt weer voor je mooie verhaal, geweldig die foto van Melissa met de teil op et hoofd, nog twee weken volhouden, dan word het beter....hoop ik...
groetjes
en xxx papa -
19 Oktober 2010 - 23:14
Marjan:
De tijd gaat zo snel he! Ik zit hier ook al weer twee maanden! Over 2,5 maand ben ik alweer thuis! Echt te snel. Maar gelukkig heb je het leuk en gelukkig heb je al geoefend voor mijn bevalling (in het geval dat ik ooit zwanger word ;) ). -
20 Oktober 2010 - 10:24
Charlène:
Hey meis,
Ik heb nu even pauze van mijn werk en met plezier lees ik je verhalen. Echt niet te geloven wat je daar allemaal ziet! Succes daar!
Liefs, Charlène -
20 Oktober 2010 - 21:37
Aafke Manenschijn:
Lieve Ruth,
Wat een ontroerend en indrukwekkende verhalen! Wat een avontuur zeg! Ik lees al je verhalen!
Wat maak je heftige dingen mee meid, wat zielig van die jonge moeders. Ook al kun je de taal niet spreken, uit je verhaal blijkt al dat je op een andere manier kunt laten blijken dat je meeleeft! Wat doe je dat goed, knap hoor!
Heb je ook een adres daar? Zal ik ook wat eten op sturen? verhongeren jullie daar niet? hihi!
Nou heel veel succes en ik denk aan jullie!
Liefs xxx,
Aafke!
-
21 Oktober 2010 - 18:10
Mama:
Hey lieverd
Wat maak jij toch wat mee zeg! Het is haast niet te bevatten.
Ik schrok zelfs al van die nare slachterij op de foto laat staan dat je er tegen aan loopt!
Nee, vlees mogen ze van mij daar ook wel houden.
En dan de kraamafdeling, het is toch niet te vergelijken alhoewel?
Uiteindelijk gaat het toch overal het zelfde.
Maar gelukkig is de zorg hier veel beter.
Heb je nog tips voor ons wat betreft kleding of eten?
Laat het even weten zodat ik het op tijd kan regelen.
Liefs mam -
21 Oktober 2010 - 18:36
Rita Schotman:
Hallo Ruth,
ik geniet van je indrukwekkende verhalen en ben erg onder de indruk van alles wat je daar meemaakt.Niet te geloven!
Wat zul je je vaak machteloos voelen, omdat je zo weinig voor die mensen kunt doen.
Groetjes, Rita -
21 Oktober 2010 - 21:03
Rita Braamhaar:
Hallo Ruth. Omdat je moeder ons het mailadres en je site heeft doorgegeven, was ik natuurlijk erg nieuwsgierig naar je verhalen. Erg indrukwekkend hoor! Heftig ook! Ik schrok ondermeer van de foto van die slachterij, dacht, Jezus wat is dat voor open wond! Probeer er ook van te genieten, deze tijd vergeet je nooit meer.Gun jezelf ook tijd om het land te zien! Nou ja, allemaal weer goede raad die jezelf allang wel weet.
Veel plezier en groetjes uit Bornerbroek,
Rita Braamhaar -
22 Oktober 2010 - 10:04
Heleen:
Daag lieve meisjes!
Wat maken jullie daar mee zeg:O! GEWELDIG interessant en een hele ervaring!
Vind het knap van jullie dat jullie dit vol houden! Volgens mij had ik allang weer thuis gezeten;)
Elke keer lees ik de verhalen weer met verbazing en valt me mond soms echt open!
Ik reageer niet zo vaak, sorry daarvoor, mijn stage is hier knettertje druk!
Heel veel succes nog!
Groetjes aan Melissa!
Liefs Heleen -
23 Oktober 2010 - 12:51
Lotte:
Hallo dames!
Heb een tijdje niet gereageerd, maar ik hou alles bij hoor! Want jeeezus wat een verhalen! Echt super indrukwekkend en ook moeilijk lijkt me om sommige dingen echt mee te maken! Maar ook mooi natuurlijk :) Heel veel succes en genieten!!
liefs Lotte -
26 Oktober 2010 - 07:34
Anne:
Heej Ruth,
Wat een verhalen zeg! Ongelooflijk. Het is vanaf hier niet voor te stellen wat je daar allemaal beleefd. Wel erg indrukwekkend. Heel bijzonder om te zien/horen hoe de kraamafdeling eruit ziet en wat je allemaal meemaakt. Zielig van al die jongen moeders met die complicaties, maar gelukkig ook schattige babytjes die gezond op de wereld komen! Echt lief. Ik wens je nog veel plezier en houd je taai!!
liefs Anne -
26 Oktober 2010 - 10:47
Monique En Tess:
ooooh Ruth...wat een verhalen zeg. ik moet er bijna van huilen met al die brandwonden enz. enz. en viezigheid. maar wat een ervaringen zeg, wauw. bovendien maken wij zo ook een beetje Gambia mee. al zijn we er dan nooit geweest en er waarschijnlijk nooit komen.
super hoe je je staande houdt en back to basic bent. dat is pas echt voor de die hards...(of hoe schrijf ik dat). we verheugen ons nu al op je volgende verhaal. en tess hoopt dat je stiekem snel weer terug komt, :) haha, veel plezier daar nog !
kusjes tess & monique
& de groetjes aan je vriendin mel. -
27 Oktober 2010 - 14:19
Wendy:
Hallo Binta Sama de Tubab! ;)
Wat een mooie verhalen en wat indrukwekkend allemaal! -
27 Oktober 2010 - 14:24
Wendy:
Oeps!.... Iets te vroeg op enter gedrukt! ;)
Maar wat fijn om te horen dat alles goed met je gaat! En vooral dat je het leuk vind!! Echt super knap dat je het vol kunt houden daar! want, WAT EEN WERELD VAN VERSCHIL!!
Ik hoop dat je niet alleen negatieve dingen ziet en dat je ook dingen kunt leren (of in ieder geval leert hoe het niet moet ;)).
Ik hoop ook dat jullie de mensen daar kunnen helpen en dat jullie wat voor hun kunnen betekenen!
Heel veel succes en veel plezier daar nog!!
Xxxx -
27 Oktober 2010 - 14:29
Wendy:
P.S. En geniet vooral heel erg van de mooie dingen!!! -
29 Oktober 2010 - 18:09
Martine:
Hee Ruth!
Jeetje, al jou verhalen elke keer, dat is nog niet niks hoor! Wat moet je wat doormaken zeg, zal af en toe ook wel even tegenvallen.
Mooi vind ik ook vooral die foto's van jullie 'leventje' daar. Stofzuigen, luxe eten, leuke dieren, mooi huis- ;).
Succes de komende tijd!
Liefs Martine -
31 Oktober 2010 - 13:52
Miek Hehenkamp:
dag Ruth,
ik ben een vroege vriendin van je moeder en heb haar op de reunie van de lagere school weer ontmoet. Tuurlijk vertlede ze vol trots over haar dochter die naar Gambia ging.
Ik lees al je verhalen en geniet er enorm van! Echt dik shokking af en toe. Maar dat jullie zo bang zijn voor insecten: dat kan toch echt niet als je naar zo'n land gaat. Spinnen, kevers, muizen: jullie griezelen ervan, en niet van al die wonden en besnijdenissen....heel wonderlijk....
Doe je moeder de groeten: en vertel maar maar dat ze met recht trots op je mag zijn! Mijn oudste dochter (16 jaar) wil ook naar Afrika 'iets nuttigs' doen, maar ik zal haar maar niet de foto's van de open wonden laten zien. Ik zal haar doorlinken naar de site van Jolande en Stefan.
Ik ben overigens wel een beetje jaloers op je: mijn man is verpleegkundige op een kinderafdeling en ik heb altijd samern met hem bij artsen zonder grenzen willen werken. Hij wilde dat niet.Dus ik geniet enorm van je verhalen. Groet Miek
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
