Toubab
Door: Ruth
Blijf op de hoogte en volg Ruth
01 Oktober 2010 | Gambia, Bansang
Hallo allemaal!
Echt heel erg leuk om al jullie reacties te lezen! Heel erg bedankt:)
We beginnen zo langzamerhand een beetje te wennen hier, maar aan sommige dingen valt gewoon niet te wennen! Al die enge beesten hier, dat bevalt ons nog steeds niet. Vandaag zat er een hele grote kever in onze kamer en waren er geen mannelijke studenten te vinden! Toen heeft een vrouwelijke student het maar voor ons uit huis gehaald want wij durfden niet meer naar binnen. Ook aan het eten valt nog steeds niet te wennen! Soms is het gewoon zó vies dat we liever niks eten. Dan ligt er bijvoorbeeld ineens een hele vissenkop op ons bord. Of het is rijst met een prakje van vis (en graat), vlees en groene bladeren. Dan eten we een beetje watermeloen en wachten we maar op het broodje van het avondeten. Gelukkig was de rijst vandaag wel te eten, Melissa vond het zelfs lekker terwijl ze in Nederland écht geen rijst eet! Maarjah, je moet toch wat als je honger hebt..
Steeds als we in 'het centrum' van Bansang komen worden we Tubab genoemd! Alle kindjes schreeuwen: 'Tubab, how are you?' In het ziekenhuis beginnen sommigen al te huilen als ze ons zien, maar in Bansang komen ze naar ons toe om ons een hand te geven! Heel schattig!
We hebben er inmiddels alweer een hele werkweek opzitten. Maandag is de dag geëindigd met het overlijden van een kindje, en dinsdagochtend begon het ook weer met een dood kindje. Ik was 's ochtens een beetje nachtkastjes aan het schoonmaken en toen lag er op een bed naast een van die nachtkastjes een dekentje met iets eronder. Ik vroeg me af of er een kindje onder zou liggen of niet.. Even later tilde een andere student het dekentje op en er lag inderdaad een dood meisje onder van een jaar of 2. Ogen en mond nog open, ze was die nacht overleden. Toen rond 9 uur de arts op de afdeling kwam tilde hij het dekentje op en luisterde hij met de stethoscoop. Pas daarna werden er schermen om het bed gezet. Diezelfde ochtend zagen we een prematuurtje van 28 weken! Hoe klein kun je zijn.. Dit was de laatste overlevende van een drieling en was die avond ervoor geboren. Een wonder dat ze nog leefde! Met een 1 ml spuitje gaf een van de studenten haar een klein beetje borstvoeding en dit ging redelijk goed. Daarna heeft ze een tijdje bij haar moeder op de buik gelegen. 's Middags vroeg ik me af of ze nog leefde en ik ging er naartoe om te kijken. Ik scheen met een lampje in de couveuse maar zag haar niet bewegen. Ik ging weer weg en zag dat de moeder naar de couveuse liep om te kijken. Daarna liep ze naar mij toe en vroeg wat in het Afrikaans. Omdat ik dat niet kon verstaan haalde ik een andere student erbij en samen met hem en de moeder gingen we in de couveuse kijken en toen was het kleine meisje dood. Heel erg, maar we wisten van tevoren al dat deze het nooit ging overleven..
Van de gang van zaken op de afdeling snappen we nog steeds niks! Met de artsenvisite gaat er bijna nooit een gediplomeerd verpleegkundige mee en schrijven de studenten wat op in een boekje en de arts op een blaadje. Iedereen doet iets, maar wie ergens verantwoordelijkheid voor heeft weten we niet. Het komt ook heel vaak voor dat de medicijnen die voorgeschreven worden niet worden gegeven en dat andere dingen zoals het verbinden van wonden of het geven van een maagsonde niet gedaan worden. Wanneer het tijd is om de medicijnen te geven zijn alle studenten daar mee bezig maar er zit geen enkele structuur in. Ook vinden we het heel raar dat ze 's ochtends alle medicatie klaarmaken. Dan lossen de ampullen op in steriel water en dat spuiten ze weer in een groter potje. Heel bizar!
Ons wordt ook wel gevraagd of we medicatie willen geven of infuusjes willen prikken. Maar de studenten prikken hier zelfs de prematuurtjes zonder toezicht. Wij doen dat liever niet omdat hier alles totaal anders is dan in Nederland!
Laatst hebben we wel geholpen bij het inbrengen van een catheter bij een meisje van 15. Zij had haar been gebroken en ze hadden een pin door haar onderbeen geboord en daar een gewicht aan gehangen. Ze kon dus niet uit bed om naar de wc te gaan. De studenten waren aan het proberen om de catheter in te brengen maar dat ging nogal moeizaam. Het meisje had hartstikke veel pijn en ze snauwden alleen maar tegen haar dat ze stil moest zijn en haar benen wijd moest doen! En voor ons was ook nog eens raar om te zien omdat ze besneden was. Logisch dat ze zoveel pijn heeft! Toen ze de catheter een paar keer verkeerd hadden ingebracht heb ik gezegd dat het handig is om een nieuwe te pakken en de oude te laten zitten zodat je kunt zien waar je niet moet zijn. Dit advies volgden ze op en toen ging het goed! Het is erg leuk dat ze tips als deze meteen aannemen en dat ze ons ervoor bedanken. Lamin heeft ook al gevraagd naar verbetertips en Melissa en ik zijn druk bezig om al onze tips te vertalen naar het Engels.
Afgelopen week hebben we ook de medische spullen overhandigd aan het hoofd van het ziekenhuis, hier was hij erg blij mee! We hebben uitgezocht wat we konden gebruiken op de kinderafdeling en de rest ging naar de ok of een andere afdeling.
Na het overhandigen van de spullen hebben we bij een operatie meegekeken. Een jongen had een ontstoken bot in zijn onderarm door een fractuur die niet behandeld is. Dit bot hebben ze verwijderd en ze hebben alles schoongemaakt. Op het eind werd er een heel lang stuk gaas ingestopt met een desinfecterend middel, deze ging er bij de pols in en kwam er onder de elleboog weer uit. De huid daar omheen werd dichtgehecht maar er staken nog wel 2 stukken gaas uit zijn arm. Morgen wordt dat er op de afdeling uitgetrokken! Auw!
Op de afdeling liggen héél veel kinderen met Malaria. Verder komt Bronchitis of broncheolitis of pneumonia ook veel voor. En het lieve, kleine, zielige meisje met alle brandwonden heeft ook nog eens malaria opgelopen in het ziekenhuis en heeft daardoor een veeslte laag hb waardoor ze weer bloedtransfusies nodig heeft! En er zijn ook veel babies met een neonatale sepsis. Afgelopen week kwam er zo'n baby op de afdeling die meteen een bloedtransfusie nodig had. Van deze baby was de hele huid ook nog eens geinfecteerd. Ze is nog heel klein, al wel iets van een maand oud, maar ze was te vroeg geboren. En ze is nu al besneden! Zo zielig! Hier hebben we ons heel erg over verbaasd. Ongeveer 95% van de mannen hier worden besneden en ongeveer 75% van de vrouwen. Dat is echt héél erg!!!
In elk dorp zijn er 1 of 2 mensen die dit kunnen..
Vandaag hebben Melissa en ik ook een huwelijksaanzoek gehad. Samba, een verpleegkundige op de afdeling, had een ingeving van God gehad dat hij verliefd zou worden op een blanke. Hij wilde heel graag met een van ons trouwen, dat kon zelfs vandaag nog. Want hij hield van ons. Hij is al getrouwd geweest maar zijn vrouw is 2 jaar geleden overleden en nu wil hij een Nederlandse vrouw. Volgens een andere verpleegkundige heeft hij al een tweede vrouw (maarjah, hier mag je er toch 4 hebben)! Omdat wij niet met hem willen trouwen wil hij dat we voor hem een vrouw in Nederland zoeken, maar we hebben al gezegd dat ook dat mooi niet gaat gebeuren!
Vanavond is het indelijk een keer lekker koel! Overdag was het heel heet maar nu is het rond de 32 graden. Eergisteren hebben we de de wedstrijd van twente gezien in Bansang! Heel grappig, wij als enige blanken in een hok vol met negers. 3 verschillende wedstrijden werden op 3 verschillende tv's uitgezonden. Wij waren alleen de enige twente-fans, maar daar konden ze wel om lachen (zeker omdat ze dik verloren hebben). Overdag waren we al naar Bansang gelopen (een half uur) om drinkwater te halen maar toen was het zo ongelooflijk stikheet dat we maar een taxi terug hebben genomen. 's avonds moesten we voor de wedstrijd eigenlijk weer naar Bansang lopen maar toen konden we mee met de auto van de school. De terugweg wilden we weer een taxi nemen maar die gingen al niet meer! Toen moesten we in het donker helemaal teruglopen terwijl het nog iets van 38 graden was. En we hadden ook nog geen lunch gehad omdat dat niet eetbaar was! We hadden afgesproken dat ze na de wedstrijd, om half 9, ons avondeten kwamen brengen. Maar omdat er geen taxi ging waren we pas ruim een half uur later thuis. Toen we om kwart over tien bijna klaar waren om naar bed te gaan en ons er maar bij hadden neergelegd geen eten te hebben kwamen ze gelukkig toch nog!
Het is behoorlijk wennen hier, maarjah, we zijn in Afrika. De ene keer komen ze ons ontbijt om half 7 brengen en de andere keerom 8 uur terwijl we dan al aan het werk zouden moeten zijn. Om 8 uur 's ochtends horen we te beginnen, maar meestal mogen we dan het ziekenhuis nog niet in omdat de schoonmakers de vloer nog aan het dwijlen zijn. Alle patiënten en moeders zitten dan voor het ziekenhuis op de stoep (met uitzondering van de kritieke gevallen, zoals de kinderen die in coma liggen). Voor het ziekenhuis lopen geiten, schapen en kippen en op het dak zitten allemaal gieren. En 's ochtends om 9 uur krijgt het ziekenhuis ook pas weer stroom. Het is nog steeds heel vreemd allemaal!
Maar we genieten er ook heel erg van. Naast alle bizarre en indrukwekkende dingen zien en doen we ook heel veel leuke dingen!
Heel veel liefs Binta Sama
Echt heel erg leuk om al jullie reacties te lezen! Heel erg bedankt:)
We beginnen zo langzamerhand een beetje te wennen hier, maar aan sommige dingen valt gewoon niet te wennen! Al die enge beesten hier, dat bevalt ons nog steeds niet. Vandaag zat er een hele grote kever in onze kamer en waren er geen mannelijke studenten te vinden! Toen heeft een vrouwelijke student het maar voor ons uit huis gehaald want wij durfden niet meer naar binnen. Ook aan het eten valt nog steeds niet te wennen! Soms is het gewoon zó vies dat we liever niks eten. Dan ligt er bijvoorbeeld ineens een hele vissenkop op ons bord. Of het is rijst met een prakje van vis (en graat), vlees en groene bladeren. Dan eten we een beetje watermeloen en wachten we maar op het broodje van het avondeten. Gelukkig was de rijst vandaag wel te eten, Melissa vond het zelfs lekker terwijl ze in Nederland écht geen rijst eet! Maarjah, je moet toch wat als je honger hebt..
Steeds als we in 'het centrum' van Bansang komen worden we Tubab genoemd! Alle kindjes schreeuwen: 'Tubab, how are you?' In het ziekenhuis beginnen sommigen al te huilen als ze ons zien, maar in Bansang komen ze naar ons toe om ons een hand te geven! Heel schattig!
We hebben er inmiddels alweer een hele werkweek opzitten. Maandag is de dag geëindigd met het overlijden van een kindje, en dinsdagochtend begon het ook weer met een dood kindje. Ik was 's ochtens een beetje nachtkastjes aan het schoonmaken en toen lag er op een bed naast een van die nachtkastjes een dekentje met iets eronder. Ik vroeg me af of er een kindje onder zou liggen of niet.. Even later tilde een andere student het dekentje op en er lag inderdaad een dood meisje onder van een jaar of 2. Ogen en mond nog open, ze was die nacht overleden. Toen rond 9 uur de arts op de afdeling kwam tilde hij het dekentje op en luisterde hij met de stethoscoop. Pas daarna werden er schermen om het bed gezet. Diezelfde ochtend zagen we een prematuurtje van 28 weken! Hoe klein kun je zijn.. Dit was de laatste overlevende van een drieling en was die avond ervoor geboren. Een wonder dat ze nog leefde! Met een 1 ml spuitje gaf een van de studenten haar een klein beetje borstvoeding en dit ging redelijk goed. Daarna heeft ze een tijdje bij haar moeder op de buik gelegen. 's Middags vroeg ik me af of ze nog leefde en ik ging er naartoe om te kijken. Ik scheen met een lampje in de couveuse maar zag haar niet bewegen. Ik ging weer weg en zag dat de moeder naar de couveuse liep om te kijken. Daarna liep ze naar mij toe en vroeg wat in het Afrikaans. Omdat ik dat niet kon verstaan haalde ik een andere student erbij en samen met hem en de moeder gingen we in de couveuse kijken en toen was het kleine meisje dood. Heel erg, maar we wisten van tevoren al dat deze het nooit ging overleven..
Van de gang van zaken op de afdeling snappen we nog steeds niks! Met de artsenvisite gaat er bijna nooit een gediplomeerd verpleegkundige mee en schrijven de studenten wat op in een boekje en de arts op een blaadje. Iedereen doet iets, maar wie ergens verantwoordelijkheid voor heeft weten we niet. Het komt ook heel vaak voor dat de medicijnen die voorgeschreven worden niet worden gegeven en dat andere dingen zoals het verbinden van wonden of het geven van een maagsonde niet gedaan worden. Wanneer het tijd is om de medicijnen te geven zijn alle studenten daar mee bezig maar er zit geen enkele structuur in. Ook vinden we het heel raar dat ze 's ochtends alle medicatie klaarmaken. Dan lossen de ampullen op in steriel water en dat spuiten ze weer in een groter potje. Heel bizar!
Ons wordt ook wel gevraagd of we medicatie willen geven of infuusjes willen prikken. Maar de studenten prikken hier zelfs de prematuurtjes zonder toezicht. Wij doen dat liever niet omdat hier alles totaal anders is dan in Nederland!
Laatst hebben we wel geholpen bij het inbrengen van een catheter bij een meisje van 15. Zij had haar been gebroken en ze hadden een pin door haar onderbeen geboord en daar een gewicht aan gehangen. Ze kon dus niet uit bed om naar de wc te gaan. De studenten waren aan het proberen om de catheter in te brengen maar dat ging nogal moeizaam. Het meisje had hartstikke veel pijn en ze snauwden alleen maar tegen haar dat ze stil moest zijn en haar benen wijd moest doen! En voor ons was ook nog eens raar om te zien omdat ze besneden was. Logisch dat ze zoveel pijn heeft! Toen ze de catheter een paar keer verkeerd hadden ingebracht heb ik gezegd dat het handig is om een nieuwe te pakken en de oude te laten zitten zodat je kunt zien waar je niet moet zijn. Dit advies volgden ze op en toen ging het goed! Het is erg leuk dat ze tips als deze meteen aannemen en dat ze ons ervoor bedanken. Lamin heeft ook al gevraagd naar verbetertips en Melissa en ik zijn druk bezig om al onze tips te vertalen naar het Engels.
Afgelopen week hebben we ook de medische spullen overhandigd aan het hoofd van het ziekenhuis, hier was hij erg blij mee! We hebben uitgezocht wat we konden gebruiken op de kinderafdeling en de rest ging naar de ok of een andere afdeling.
Na het overhandigen van de spullen hebben we bij een operatie meegekeken. Een jongen had een ontstoken bot in zijn onderarm door een fractuur die niet behandeld is. Dit bot hebben ze verwijderd en ze hebben alles schoongemaakt. Op het eind werd er een heel lang stuk gaas ingestopt met een desinfecterend middel, deze ging er bij de pols in en kwam er onder de elleboog weer uit. De huid daar omheen werd dichtgehecht maar er staken nog wel 2 stukken gaas uit zijn arm. Morgen wordt dat er op de afdeling uitgetrokken! Auw!
Op de afdeling liggen héél veel kinderen met Malaria. Verder komt Bronchitis of broncheolitis of pneumonia ook veel voor. En het lieve, kleine, zielige meisje met alle brandwonden heeft ook nog eens malaria opgelopen in het ziekenhuis en heeft daardoor een veeslte laag hb waardoor ze weer bloedtransfusies nodig heeft! En er zijn ook veel babies met een neonatale sepsis. Afgelopen week kwam er zo'n baby op de afdeling die meteen een bloedtransfusie nodig had. Van deze baby was de hele huid ook nog eens geinfecteerd. Ze is nog heel klein, al wel iets van een maand oud, maar ze was te vroeg geboren. En ze is nu al besneden! Zo zielig! Hier hebben we ons heel erg over verbaasd. Ongeveer 95% van de mannen hier worden besneden en ongeveer 75% van de vrouwen. Dat is echt héél erg!!!
In elk dorp zijn er 1 of 2 mensen die dit kunnen..
Vandaag hebben Melissa en ik ook een huwelijksaanzoek gehad. Samba, een verpleegkundige op de afdeling, had een ingeving van God gehad dat hij verliefd zou worden op een blanke. Hij wilde heel graag met een van ons trouwen, dat kon zelfs vandaag nog. Want hij hield van ons. Hij is al getrouwd geweest maar zijn vrouw is 2 jaar geleden overleden en nu wil hij een Nederlandse vrouw. Volgens een andere verpleegkundige heeft hij al een tweede vrouw (maarjah, hier mag je er toch 4 hebben)! Omdat wij niet met hem willen trouwen wil hij dat we voor hem een vrouw in Nederland zoeken, maar we hebben al gezegd dat ook dat mooi niet gaat gebeuren!
Vanavond is het indelijk een keer lekker koel! Overdag was het heel heet maar nu is het rond de 32 graden. Eergisteren hebben we de de wedstrijd van twente gezien in Bansang! Heel grappig, wij als enige blanken in een hok vol met negers. 3 verschillende wedstrijden werden op 3 verschillende tv's uitgezonden. Wij waren alleen de enige twente-fans, maar daar konden ze wel om lachen (zeker omdat ze dik verloren hebben). Overdag waren we al naar Bansang gelopen (een half uur) om drinkwater te halen maar toen was het zo ongelooflijk stikheet dat we maar een taxi terug hebben genomen. 's avonds moesten we voor de wedstrijd eigenlijk weer naar Bansang lopen maar toen konden we mee met de auto van de school. De terugweg wilden we weer een taxi nemen maar die gingen al niet meer! Toen moesten we in het donker helemaal teruglopen terwijl het nog iets van 38 graden was. En we hadden ook nog geen lunch gehad omdat dat niet eetbaar was! We hadden afgesproken dat ze na de wedstrijd, om half 9, ons avondeten kwamen brengen. Maar omdat er geen taxi ging waren we pas ruim een half uur later thuis. Toen we om kwart over tien bijna klaar waren om naar bed te gaan en ons er maar bij hadden neergelegd geen eten te hebben kwamen ze gelukkig toch nog!
Het is behoorlijk wennen hier, maarjah, we zijn in Afrika. De ene keer komen ze ons ontbijt om half 7 brengen en de andere keerom 8 uur terwijl we dan al aan het werk zouden moeten zijn. Om 8 uur 's ochtends horen we te beginnen, maar meestal mogen we dan het ziekenhuis nog niet in omdat de schoonmakers de vloer nog aan het dwijlen zijn. Alle patiënten en moeders zitten dan voor het ziekenhuis op de stoep (met uitzondering van de kritieke gevallen, zoals de kinderen die in coma liggen). Voor het ziekenhuis lopen geiten, schapen en kippen en op het dak zitten allemaal gieren. En 's ochtends om 9 uur krijgt het ziekenhuis ook pas weer stroom. Het is nog steeds heel vreemd allemaal!
Maar we genieten er ook heel erg van. Naast alle bizarre en indrukwekkende dingen zien en doen we ook heel veel leuke dingen!
Heel veel liefs Binta Sama
-
01 Oktober 2010 - 22:33
Marjan:
Pfff, je hoeft niet zo in detail te gaan bij alle ziektegevallen hoor, wordt me iets teveel :P.
Wat betekent Tubab? En hoeveel kilo ben je al kwijt :/. Volgens mij ben je zelf ondervoed als je terugkomt.
(BTW, je naam hier is nu een uitroepteken, dus het lijkt net of je mailtje over je verhaal een ongewenste e-mail is, omdat er alleen een uitroepteken staat, miss moet je dat even veranderen). -
01 Oktober 2010 - 22:55
Ruth:
Oooh ja dat van dat uitroepteken weet ik niet hoe dat komt, maar Tubab betekent blanke!! xxx -
02 Oktober 2010 - 04:12
Nicole:
Heey Ruth! :D
Allemaal indrukwekkende verhalen. En wat een heftige dingen.. vind echt knap dat je daar zo goed mee om kan gaan.
Wat een verschil toch ook in de wereld.
Maar hier is het idd niet zo heftig, zeg maar gerust niet. Altijd chill he op de antillen. haha
Veeel succes daar! Ga je berichtjes volgen ;)
Liefss Nicole! -
02 Oktober 2010 - 12:17
Anka:
Gefliciteerd met je wellicht toekomstige huwelijk!:P En wat een leuke foto's! End at prematuurtje wat eng..en heel zielig!! Maargoed, wat betekent Tubab? En wat belachelijk dat ze zo vroeg besneden worden, maarja daar doe je helaas niets aan:( Volgens mij wil jij nooit meer weg daar!! Maar dat moet wel!! Want wij missen je hier!:D
xxxxxx -
02 Oktober 2010 - 14:45
Agnes Braakhuis:
Hoi Ruth, wat zie je er mooi uit met dit haar, het past wel bij jou. Ik vind het erg leuk om jouw verslagen te lezen. Ik vind het wel heftig hoor. Goed zoals jij erover schrijft. Hoop dat je ook kunt genieten naast alle indrukken.
lieve groetjes Agnes -
02 Oktober 2010 - 15:11
Mama:
Dag Ruth
Ik vind de foto's prachtig om te zien. Nu krijg ik er steeds een beter beeld van. Gelukkig sta je overal lachend op en weet ik
dat je er van geniet en dat het goed met je gaat, ondanks alle ellende daar.
Wat kun je trouwens ook alles prachtig beschrijven.
Ik zie het zo voor me.
Moet ik nog vitamine pillen voor je meenemen, of is het zo erg nog niet.?
En wat die mannen betreft!!
Gewoon van je af slaan. Je was toch al getrouwd??? -
02 Oktober 2010 - 17:52
Nicole V:
Hey chica,
Leuk dat je zoveel foto's hebt geupload! Krijgen we een nog betere indruk. Ik geniet van alle heerlijke verhalen en toestanden ;) ga zo door.
Liefs, Nicole V -
04 Oktober 2010 - 11:05
Stijn:
Nou zus,
gaat er wel heftig aan toe daar ofniet?
Maargoed daarvoor ben je er ook naar toe gegaan neem ik aan.
Ideaal trouwens dat je twente kon kijken:D
Veel succes daar nog!
Stijn -
04 Oktober 2010 - 17:11
Elise Lowik:
Hey Collega
Het is wel intens wat je allemaal beleefd!! Ik blijf lezen!! Hou je goed meissie
Grts, Elise -
04 Oktober 2010 - 17:11
Elise Lowik:
Hey Collega
Het is wel intens wat je allemaal beleefd!! Ik blijf lezen!! Hou je goed meissie
Grts, Elise -
04 Oktober 2010 - 18:44
Hallo Tubab:
Sjoge jonge wat kun jij een verhalen schrijven, en ook mooi al die foto`s, kunnen wij vast zien wat ons daar straks te wachten staat.
Maak maar vast een lijstje voor ons met lekkere dingen die we voor jullie mee moeten brengen. ( om weer iets aan te sterken )
Jammer dat jullie daar s`middags zo weinig te doen hebben.
XXX Papa -
04 Oktober 2010 - 20:27
Jort:
eeeh tubah
wat het ook wezen mag
ist nog mooi daar dah?
en ik heb nog geen een keer een mailtje gekregen majah
kan hier ook wah op kijken dus
veel plezier daar nog he en je mag papa en mama daar wel 1 maand lang houden als je dat lukt;)
xxxx -
05 Oktober 2010 - 16:58
Inger:
Hee Tubab,
Wat een verhaal weer zeg! Knap dat je daar zo mee om kan gaan. Je doet er wel heel veel indrukken op. Altijd een leuke herinnering voor later. Val je niet teveel af daar, of heb je je ouders al de opdracht gegeven om lekker dingen mee te nemen ;)? Succes nog daar. Liefs -
06 Oktober 2010 - 16:03
Jolande:
Hee Ruth!
Jeetje zeg wat een indrukwekkend verhaal met genoeg details.. Echt enorm knap dat je zo met al die belevenissen om kunt gaan! Heel veel succes verder en tot het volgende verhaal..
Liefs xx -
09 Oktober 2010 - 16:51
Marjon Schroten:
Hee Ruth, wat schrijf jij mooie verslagen zeg. Ik heb met plezier gelezen ik had vanmiddag bardienst bij de voetbal samen met je moeder en zij vertelde over deze site van jou, ik gelijk opschrijven en kijken en lezen natuurlijk, ik vind het geweldig dat je in zo'n land stage gaat lopen, en wat die enge dieren betreft.... voor slangen ben je toch niet bang meer, of wel??? hahaha,Maar wat je allemaal zo meemaakt in 'het ziekenhuis met die kindersterfte, dat doet toch wel wat met je. en dan dat eten, ik zou denk ik met maatje 38 terugkomen. hahaha
Ik hoop gauw meer van je mooie verslagen te lezen en wens je dan ook heel veel succes daar.
lieve groetjes Marjon
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
