Van het strand naar de sneeuw!

Inmiddels ben ik weer in Nederland en gadverdamme wat is het hier koud zeg! Niks aan.. Ik vind het heel erg leuk om iedereen weer te zien maar zondag lagen we nog heerlijk op het strand! We zijn ’s middags zelfs weggegaan omdat het te heet was.. We hadden wel geluk dat ons vliegtuig nog ging, want heel veel vluchten waren geannuleerd. Gisterochtend om 5 uur zijn we geland en om 10 uur waren we thuis.

De laatste paar weken zijn we niet meer op internet geweest. We wilden eigenlijk nog wel een verhaal typen maar het strand en onze vrienden waren toch iets belangrijker.. Voor degenen die het nog interessant vinden en om alles compleet te maken zal ik nog even vertellen wat we de laatste weken hebben gedaan want we hebben weer heel veel meegemaakt!

Na de kraamafdeling zijn we naar de kinderafdeling gegaan, de special care unit. Wat een drukke afdeling! Er is de special care unit 1 voor de hele zieke kinderen en de special care unit 2 voor de kinderen waarmee het iets beter gaat. Op beide afdelingen staan 16 bedden, maar soms liggen er in totaal wel 80 kinderen! We waren voornamelijk op de eerste afdeling omdat daar de zorg het hardst nodig was. De eerste 6 bedden waren voor de kritieke kinderen, en daar lagen in elk bed wel 3 kinderen (en drie moeders)! Bijna elke dag hebben we wel een kind dood zien gaan, soms een baby maar ook kinderen van 11, 12 en 13. Meteen de eerste ochtend toen we net op de afdeling waren heb ik al geholpen met het verwijderen van infuus en catheter en het inwikkelen in een doek bij een jongen van 11 die was overleden. Daarna heb ik een stuk tape met zijn naam erop op hem geplakt zodat hij naar het mortuarium kon. Heel apart! Er lag ook een jongen die naar de tweede afdeling werd doorverwezen omdat ze geen enkele oorzaak konden vinden voor zijn lichamelijke conditie. Hij lag in coma en zijn ademhaling was heel apart! Hij zag er heel slecht uit.. Maar hij had geen koorts, uit bloedonderzoeken en uit een scan konden ze niks vinden dus de dokters zeiden dat het een psychiatrische aandoening moest zijn. Een jongen van 13 die in coma ligt door een psychische oorzaak?! Dat lijkt me sterk.. Een paar nachten later was hij overleden. Ook hebben we weer geholpen met reanimaties. Op een gegeven moment kwam er een vader naar mij toe of ik naar zijn dochtertje wilde kijken. Hij had een tweeling van 2 maanden oud die allebei een sepsis hadden. Het dochtertje ademde niet meer! Gelukkig was er al een arts op de afdeling en die begon met reanimeren. Er kwam een andere arts bij dus ik ging snel aan de kant omdat ik dacht dat ze kwam helpen, maar toen gingen ze even overleggen wie welke patiënten voor de visite ging doen.. Ik dacht ga weg man, ga eerst dat kind reanimeren! Naja, die arts ging weer weg en de andere arts begon met de hartmassages. Wij hebben haar beademd en een andere verpleegkundige haalde adrenaline en de uitzuigmachine. Terwijl ik haar beademde stond ik midden over haar tweelingbroer gebogen die rustig lag te slapen. De baby kreeg adrenaline en werd uitgezogen en wij gingen door met het beademen. De arts was alweer weg want de baby had alweer een hartritme. Na een tijdje begon de baby ook nog weer zelf te ademen! We hebben de bloedsuiker gemeten en die was 0,8. Er moest glucose gegeven worden maar natuurlijk zat het infuusje weer niet goed! Dus ze kreeg eerst glucose via de mond, en later na heel veel moeite is er in haar voetje een infuusje geprikt. Ze was in hele slechte toestand maar de dagen dat wij er waren is ze nog wel in leven gebleven!
Over het algemeen was de dagindeling hetzelfde. Alle ochtenden begonnen we met het klaarmaken van de medicatie. Niet echt onze voorkeur om ’s ochtends alle ampullen op te lossen, maar ze hebben wel gelijk dat je daar ’s middags écht geen tijd voor hebt! En wij waren steeds als eerste op de afdeling (netjes om 8 uur) terwijl de verpleegkundigen veel later kwamen. Dus wij maakten ’s ochtends maar steeds de medicatie. Als de artsen op de afdeling waren gingen we visite lopen en vaak duurde dat heel lang. De Cubaanse arts kon ook geen woord Engels en het handschrift was totaal niet te lezen. Vragen stellen vond hij helemaal niet erg, maar met het belabberde Engels was je na een paar minuten uitleg nog niks wijzer. Dat was wel een beetje jammer maar gelukkig konden de verpleegkundigen of vrijwilligers ons nog het een en ander uitleggen. Na de visite gingen we rond 11:30 medicatie doen. Eigenlijk wilden we dit niet maar meestal waren er zo weinig verpleegkundigen (soms maar 1) dat we ons wel verplicht voelden te helpen. We deden het steeds met z’n tweeën en alles wat maar een beetje onduidelijk was vroegen we na. Alle kinderen kregen bijna alleen maar intraveneuze medicatie, en als ze geen infuus hadden werd dat intramusculair gegeven. Maar dat deden wij niet! Op andere afdelingen wel, maar bij al die schreeuwende, gillende en schoppende kinderen leek me dat niet zo’n goed plan. Intraveneus was al erg genoeg! Soms begon een kind alleen al te huilen en tegen te stribbelen als ik eraan kwam lopen met een spuitje. De moeder en Mel moesten het kind dan goed vasthouden zodat ik de medicatie kon geven. Heel zielig! Maarjah, ze moeten het toch hebben..

Maandag en dinsdag zijn we naar de neonatologie geweest. Wat een afdeling! Er staan wat couveuses en wat reanimatietafels met een warme lamp. In plaats van 1 liggen daar ongeveer 5 baby’s. Lekker knus! Het is opvallend dat de ouders bijna alles zelf doen (ook wassen en sondevoeding). Maar dat is ook niet zo gek, want in de ochtend zijn er vaak 2 verpleegkundigen voor meer dan 30 baby’s. Een verpleegkundige vertelde dat ze de vorige dag alleen in de late dienst was en meer dan 30 baby’s had waarvan 3 in heel kritieke toestand! Succes om 3 baby’s tegelijk te reanimeren.. De arts had moeten helpen.
Toen we op de afdeling kwamen was er een heel bijzonder iets. De nachtdienst vertelde dat ze een siamese tweeling hadden! Ik wist niet of ik het wel goed had verstaan dus gingen we kijken en toen we de doek optilden bleek het toch echt waar te zijn! Heel apart! Deze was met een normale bevalling ter wereld gekomen (auw?!). Ze kwamen er pas achter dat het een siamese tweeling was tijdens de bevalling. En daarna kwamen ze erachter dat het een drieling was, want er bleek ook nog een gezond meisje te zijn! De tweeling heeft helaas geen kans op overleven, heel zielig. Het zijn echt twee mooie meisjes, alleen delen ze dezelfde buik en bijna alle organen behalve het hart en de longen. Mel en ik hebben nog geprobeerd om de tweeling borstvoeding te geven (best onhandig) maar dat lukte niet want de mondjes waren te klein en de tepels van de moeder te groot. Ze kregen alleen wat vocht en glucose en werden verder niet gevoed.. Ze hebben geen anus en ook geen kans op overleven. Toen de tweeling vies was heb ik de tweeling opgetild (de moeder durfde dat niet) zodat de moeder er een schone doek onder kon leggen en daarna heb ik ze gewassen. De moeder vond dit allemaal heel eng, heel zielig!
Verder hebben we ook nog geholpen met meerdere reanimaties. De eerste dag was er een baby met een hartslag maar zonder ademhaling. Die lag daar gewoon onder de warme lamp.. Wij zeiden er wat van tegen de verpleegkundige en we mochten hem wel beademen om te proberen de ademhaling op gang te brengen. Dit hebben we een half uur gedaan maar het was bloedheet en heel erg druk en de ademhaling kwam maar niet op gang! De verpleegkundige zei dat we maar moesten stoppen. De hartslag was normaal, rond de 120. Na de beademing bleef de hartslag ook doorgaan. Daarna waren we heel erg druk en later werd er een andere baby gereanimeerd die daarna onder de warme lamp moest liggen. Omdat alles vol was moest er een baby weg en Mel en ik voelden dat die eerste baby geen hartslag meer had. Deze hebben we in een ander wiegje gelegd en er liepen allemaal kleine rode miertjes over zijn gezichtje! Heel naar.. De arts luisterde even en verklaarde hem dood en ik heb de catheter en het infuus eruit gehaald. De verpleegkundige riep de familie maar het duurde wel een uur voordat deze kwam. Al die tijd lag die baby naak in een wiegje midden in de gang waar we steeds langs liepen. Zo zielig! Maar het was zo druk dat niemand tijd had om iets te doen. De kleinste baby die op de afdeling lag woog 650 gram! Wat een mini.. Echt een wonder dat die nog in leven was. Verder hebben we veel geholpen met het geven van medicatie. Het was een heel interessante maar ook hele drukke afdeling!
Woensdag was de laatste dag in het ziekenhuis en we gingen naar de chirurgische kinderafdeling. Hier waren verschillende kamers met brandwonden, breuken, infecties etc. Het is te veel om te vertellen maar het meest bijzondere was een meisje van een jaar of 8. Ze had hartfalen en daardoor een gigantische buik waar allemaal vocht in zat. Het was nog erger dan iemand die hoog zwanger is! Ook haar heel gezicht en ogen waren dik. Verder had ze chronische ontstekingen aan haar benen. Op haar benen zaten allemaal wonden en op haar linker bovenbeen was wel 80% van de bovenkant en buitenkant zijkant helemaal open! Wel 4 cm diep! En het stonk gigantisch. Ze werd in bad getild want ze kon niet meer lopen en daar goten ze allemaal zout water in de wonden en ze gingen haar wassen. Daarna goten ze er waterstofperoxide in en daarna op bed ontsmetten ze het nog een keer en verbonden ze het weer. Ze lag alleen op de kamer en er werd allemaal wierrook gebrand voor de geur. Zo zielig dat meisje! Wat moet zij een pijn hebben.. Ook de kindjes met brandwonden waren heel erg. Een jongetje had zijn hele arm en schouder en zij en gedeelte van zijn gezicht verbrand omdat een brandstoftank onder zijn arm was ontploft. Alles was 1 grote wond! En door de traditionele geneeswijzen waren er weer heel veel kinderen met ontstoken botten. Soms wachten ze met een botbreuk tot de arm 3 keer zo dik is en dan gaan ze naar het ziekenhuis! Wat een pijn hebben ze daar. We hebben nog veel meer dingen gezien maar dat is teveel om te vertellen.

Na het werk gingen we vaak naar het strand toe, heerlijk! Ida het fruitmeisje maakte altijd een heerlijke fruitsalade voor ons voor een vriendenprijsje. Verder mochten we nog een kettinkje van haar uitzoeken en gaf ze ons zoete aardappelen, kokosnoten en op de laatste dag een gratis fruitsalade! Want wij hadden de spullen die we niet meer nodig hadden aan haar gegeven. Musa kwam heel vaak bij ons langs en een heel aantal studenten uit Bansang is ook nog bij ons langsgekomen! Heel gezellig! Verder gingen we regelmatig bij Yankuba en Bintou eten en ook bij Musa. We aten thuis alleen brood met ei dus voor een heerlijke warme maaltijd gingen we naar hen toe. De laatste 3 nachten zijn we in het hotel gebleven en hebben we genoten van de zon, de zee en het strand. Zaterdagavond hebben we bij Musa heerlijke benachin gegeten (alweer, want we hadden geen geld om uit eten te gaan) en daarna hebben we een drankje gedronken met Ami, Fatou, Musa en het zusje van Ami. Helaas had Melissa heel erg last van de buik, maar ik heb het huis van Fatou nog gezien. Ik vond het zo jammer om van iedereen afscheid te nemen! We hebben zoveel opgetrokken met alle mensen daar.. Yankuba, Bintou en Harry junior en Musa hebben ons naar het vliegveld gebracht. De vlucht ging netjes op tijd en nu ben ik weer in Nederland. Van Musa kregen we nog een heel lief kado! Hij had stof gekocht en zijn zus had hier patronen en kleur in gemaakt. Daarna had ze de stof tot een jurk genaaid en helemaal versierd met kraaltjes enzo. Superlief!

Ik vond het heel erg leuk om de mensen in Nederland weer te zien en iedereen die ik nog niet heb gezien is heel erg welkom om langs te komen en alle verhalen te horen! Heel erg bedankt voor alle leuke berichtjes.

Voor de laatste keer, groetjes Binta Sama :)