ECHT AFRIKA

Hallo allemaal!
Hier dan eindelijk mijn eerste berichtje! Het internet van het ziekenhuis doet het niet en werkt waarschijnlijk pas volgende maand weer maar omdat wij geen zin hadden om daar op te wachten heeft een van de verpleegkundigen ons naar de Cubaanse artsen gebracht. Gelukkig hebben zij goede computers met internet!
Mijn Gambiaanse en Nederlandse netwerken doen het binnen allebei niet, af en toe als ik buiten ben heb ik bereik. Volgensmij komen de helft van de smsjes niet over, maar dit is mijn nummer 002207828914.
Het is hier echt héél erg Afrikaans! De eerste 2 nachten hebben we in een ´guest house´ in Kotu geslapen en de afgelopen 2 nachten in ´ons huisje´ in Bansang. We hebben meer dan 12 uur over de reis gedaan! Alleen al 4,5 uur op de pond gewacht (in de ongelooflijke hitte).. En bij het tweede pond moesten we weer wachten omdat deze eigenlijk al niet meer ging. Gelukkig heeft het schoolhoofd kunnen bellen met de kapitein die na een douche terugging om ons naar de overkant te brengen.´s avonds om twaalf uur waren we eindelijk in Bansang! De reis hier naartoe was wel erg mooi en we kwamen steeds door échte leuke afrikaanse dorpjes. Overal mensen langs de weg, weinig auto´s en veel ezels met een kar erachter etc. Ook hadden we leuk gezelschap want onze chauffeur nam naast ons nog 3 anderen mee in de auto. Ons huisje hier is echt even wennen. We hebben stroom van 9 tot 1300 en van 1900 tot 0300 ongeveer, dat is heel raar want ´s ochtends hebben we dus niet eens licht. Verder hebben we een heel vieze toilet (echt heel vies), een douche die het niet doet en doorgezakte bedden. Wanneer er water uit de kraan komt laten we 2 emmers vollopen zodat we ons ´s avonds kunnen ´douchen´, anders moeten we water uit de pomp halen. Als we lekker buiten in de zon zitten komen er steeds allemaal geiten langslopen en kippen en soms ook een ezel. De andere studenten zijn echt heel erg aardig, daar hebben we ook goed contact mee. Alleen het is zo lastig om de namen te onthouden.. Mijn Gambiaanse naam is trouwens Binta. En ik heb de achternaam van een Mandinka jongen, ik weet alleen niet meer hoe hij heet en wie hij is. Maar mijn achternaam is Sama. Dus iedereen hier noemt mij Binta Sama. Gisteren hebben we voor het eerst gewerkt. We mochten kiezen waar we naartoe wilden dus natuurlijk was dat de kinderafdeling! Echt heel erg indrukwekkend! We begonnen ´s ochtends met schoonmaken.. Melissa en ik hebben samen de medicijnkar schoongemaakt. Rond 9 uur krijgt het ziekenhuis stroom en dan komen de artsen voor de visite. Dat is heel raar en chaotisch. Daarna gaan veel verpleegkundigen weg om te ontbijten en ´s middags hebben we wondzorg gedaan. We hebben heel veel malariapatiënten gezien, ook kinderen die cerebrale malaria hebben en daardoor bewusteloos zijn. Beste heftig! Ook was er een prematuurtje op de afdeling, niemand weet na hoeveel weken zwangerschap dit jongetje geboren was, maar hij woog 1,5 kilo. Het was net een popje! Hij kreeg een infuus en een maagsonde en werd in een soort van couveuse gelegd. Zijn moeder was 10 minuten na de bevalling overleden en zijn vader was buiten beeld. Vandaag vertelde Lamin, een verpleegkundige, dat hij gisteren weer ging kijken bij deze baby en dat hij toen al overleden was.. Zo zielig! De wondzorg was ook best heftig. Heel veel kinderen met brandwonden! Ik heb Lamin steeds geassisteerd bij het verwisselen van het verband en was zo bang dat ik deze kinderen pijn deed! Een meisje had haar hele buik en rug en zij verbrand. Haar kleding was in brand gevlogen toen ze 9 maanden oud was.. Littekens van armen en schouders tot aan haar billen en nu 2 jaar later is er een hele strook van ongeveer 20 cm rondom haar hele lichaam nog helemaal open! Zelfs haar tepels waren helemaal weg! Een grote wond! Verder zijn haar benen, haar arm en haar gezicht helemaal opgezwollen. Wat een pijn moet ze hebben.. Ook was er een jongen met een ontsteking in het bot van zijn onderarm. Hij had zijn arm gebroken en familie probeerde eerst traditionele geneeswijzen. Toen zijn arm 3x zo dik was kwamen ze pas naar het ziekenhuis en nu is het hele bot al ontstoken. Ik heb het verband erafgehaald en alle bloed en pus stroomde eruit, dit laten ze gewoon in een emmer lopen! Ook was er een meisje die in haar bed gebeten was door een slang en weer had de familie haar pas een week later naar het ziekenhuis gebracht. Haar hele voet was open! Een grote wond! Gelukkig werken ze wel heel steriel en zien de wonden er mooi rood en niet geinfecteerd uit. De laatste patient van gisteren konden Melissa en ik niet aanzien. Dit was een meisje van nog geen jaar oud met hele erge brandwonden op buik, arm, been en rug. Ik kreeg het verband van het been er niet af omdat het helemaal vast in de wond zat. Toen kwam het hoofd van de afdeling en ze ging zo hard met dat meisje om! Ze lag naakt op de behandeltafel en haar wonden werden ´behandeld´ met een of ander water waarin planten waren gekookt. Alleen het hoofd van de afdeling boende hiermee keihard over de wonden heen en dat kind maar schoppen, huilen en krijsen. Hierdoor viel ze zelf van de behandeltafel af en kon nog net worden opgevangen aan een armpje. Zo zielig! Melissa en ik zijn toen maar weggelopen want ik kon mijn tranen niet meer inhouden. Vandaag zijn we de hele dag op de afdeling ´malnutrition´ geweest. Ik heb nog nooit zulke magere kinderen gezien!!! Het is alleen maar bot en vel, ze zijn zelfs nog te zwak om hun eigen hoofd op te tillen. We hebben deze kinderen gewogen (een meisje van 2 jaar en 1 maand oud woog 4,9 kilo!!!) en we hebben voedingslijsten gemaakt en voeding klaargemaakt. Meer hebben we eigenlijk de hele dag niet gedaan. Voor de voeding van deze kinderen gebruiken ze volle melkpoeder, suiker (waarin de mieren lopen), vitaminen en mineralen en groenteolie, dit lossen ze op in kokend water en de kinderen krijgen dit om de 3 of 4 uur. Er wordt heel weinig gewerkt op het ziekenhuis, er wordt vooral gewoon niks gedaan. De familie zorgt voor de patienten. Maar het is ook veelste warm om wat te doen! Melissa en ik zijn die warmte nog niet gewend haha..
Oh en helaas zijn heel veel kindjes bang voor ons!! Soms omdat ze nog nooit een blank iemand hebben gezien (wij zijn echt een attractie) maar ook omdat de blanke mensen hier artsen zijn en daar krijgen ze injecties van! Dus sommige kinderen beginnen te huilen als ze ons zien! Maar de lieve kleine zwarte kindjes zijn wel echt heel schattig! Alleen alle mensen hier denken dat wij rijk zijn en vragen om geld, medicijnen, voetballen, pennen of andere dingen. Dat is wel irritant, iedereen wil iets van je.
De afgelopen week hebben we ongelooflijk veel meegemaakt, veelste veel om te vertellen! We hebben ook al een aantal e'mailadressen en telefoonnummers gekregen van wat jongens. Toen we in het guest house sliepen zaten we aan het ontbijt met een man uit Senegal die arts is bij het rode kruis en vrijwilligerswerk deed in Gambia. Hij gaf mij zijn emailadres en 3 telefoonnummers! Wat moet ik daar nou mee!
Vanmiddag tijdens werk hebben we nog een hele discussie gehad met 2 moslimmannen. De ene was verpleegkundige, met hem liepen we vandaag mee, en de andere was leraar Frans en we hebben geen idee wat hij in het ziekenhuis deed. Maar in Gambia is het toegestaan dat mannen met 4 vrouwen trouwen! Die verpleegkundige was nog niet getrouwd, maar was van plan om dat volgend jaar te doen, en dan meteen met 4 tegelijk! Heel normaal hier.. Vanochtend om 5 uur werden we wakker omdat de moslims aan het bidden waren. Dit gebeurd niet echt zachtjes! Dit weekend zijn we vrij en moeten we onze was doen in ons teiltje. Verder gaan we nog wat van de zon genieten (het is hier 35-40) en misschien nog iets leuks doen. Ik weet niet wanneer we weer op internet kunnen. Iedereen bedankt voor de leuke berichtjes! Als ik niet terug sms komt dat omdat ik geen smsje heb gekregen of omdat mijn reactie niet overkomt.
Hopelijk tot snel!
Liefs Ruth